حکایت سلیمان و سراپرده شاهی( مقاله 18)
سلیمان با سپاهیان در حال حرکت بود، از خاطرش گذشت که در جهان، شاهی همانند من نیست.ناگهان گوشه ای از سراپرده و قصرش در زمین فرو رفت. بر باد بانگ زد، چرا چنین کردی؟باد گفت گناهی ندارم.از درگاه حق فرمان دارم که تا سلیمان دل نگه می دارد شادروانش را نگه دارم:
قناعت بایدت پیوسته حاصل
که تا بر تو نگردد ملک زایل
ولی مغز قناعت فقر آمد
تو شاهی گر به فقرت فخر آمد
ملک عظیم سلیمان به خاطر قناعت او به زنبیل بافی است، همان گونه که خورشید آسمان گستر به قرصی قانع شد.
- فقر( نخواستن) که افتخار پیامبر ماست، با فنا در یک وادی و شرط دل سپاری مطلق به حق و رسیدن به دروازه آرامش است.
دکتر مهدی صحافیان
آرامش و پرواز روح