هوش مصنوعی: وقتی آن شیخ به سن شصت یا هفتاد سالگی رسید، بعد از آن فقط ممکن بود که در حالتی از ضعف و ناتوانی باشد.

هوش مصنوعی: شخصی به عالم گفت: «ای دانشمند، قدم بزن تا بگویم کجا تو را دفن کنم؟ جایی را مشخص کن.»

هوش مصنوعی: او می‌گوید که من کسی هستم دچار شورو حالی شدید و نمی‌خواهم در جمع مسلمانان قرار بگیرم.

هوش مصنوعی: من مانند نور مسلمانان نیستم، پس در قبرستان کسانی که دین دارند، چه کار دارم؟

هوش مصنوعی: من نمی‌خواهم که یهودیان هم‌پیمان شوند، چرا که پیامبر از آن‌ها بیزار است.

هوش مصنوعی: میان این دو گورستان، زمینی را برای من به‌دست بیاور، چرا که من نه از یکی‌ام و نه از دیگری.

هوش مصنوعی: من نه در دین اسلام قدمی دارم و نه در راه یهودیت.

هوش مصنوعی: در بین این دو حالت، باید شخصی وجود داشته باشد که از حال خودش آگاه باشد و بداند که از این به بعد چه تغییراتی در او رخ می‌دهد.

هوش مصنوعی: تو حتی یک قدم هم در این راه نرفتی؛ حالا آخرین مقصد کجا بودی وقتی که مدت‌ها در اینجا بودی؟

هوش مصنوعی: تو هیچ کار مفیدی نداری و همه چیزت به گذشته‌ات وابسته است.

هوش مصنوعی: در اینجا بیان می‌شود که در جایی که امکانات و شرایط مطلوبی وجود ندارد، امیدی به رسیدن به اهداف و نتایج مطلوب هم نخواهد بود. به عبارت دیگر، نباید انتظار موفقیت داشت زمانی که زمینه لازم برای تحقق آن وجود ندارد.

هوش مصنوعی: اگر در این مسیر که خطر جان وجود دارد، خون ریخته شود، جان باید جای آن را بگیرد.

هوش مصنوعی: این درون ما مانند دریا است، وسیع و غیرقابل تصور. نه شروع مشخصی دارد و نه انتهای مشخصی.

هوش مصنوعی: اگر هزاران دل در این مسیر درد و رنج بکشند، اما هیچ‌یک از این دل‌ها از حال و احوال جان‌آگاه نیستند.

هوش مصنوعی: هر کسی می‌داند که دل مثل یک چراغ می‌ماند و در هر فکری چه تصورات و آرزوهایی را پرورش می‌دهد؟

هوش مصنوعی: هر لحظه غم و اندوه بیشتری بر ما وارد می‌شود، با توجه به مسیری که در پیش داریم.

هوش مصنوعی: اگر چراغ ایمان در مسیر زندگی ناگهان خاموش شود، چه تدبیری باید باندیشی؟