هوش مصنوعی: پادشاهی با خشم از درویشی دور شد، در حالی که درویش با دلی پر از درد او را تماشا می‌کند.

هوش مصنوعی: او به او گفت: من به تو پناه نخواهم داد، چون مدت زمانی در سرزمین من باشی.

هوش مصنوعی: مردی که هیچ دارایی نداشت از پیش او رفت و به قبرستان رفت و در آنجا آرامش پیدا کرد.

هوش مصنوعی: چون پادشاه خبر حال مرا شنید، پیامی فرستاد که من چنین نگفته‌ام، ای بی‌قرار روزگار!

هوش مصنوعی: آیا از سرزمین من بیرون می‌روی؟ آیا می‌خواهی با من دشمنی کنی؟ یا این که می‌خواهی خود را به خطر بیندازی و آسیب ببینی؟

هوش مصنوعی: من این را قبول کرده‌ام که از سرزمین تو خارج شده‌ام.

هوش مصنوعی: در مورد روز قیامت می‌گوید: وقتی که آن روز دشوار و پرچالش است، آیا نمی‌توان گفت که گورستان، اولین مرحله‌ای است که باید از آن عبور کنیم؟

هوش مصنوعی: نخستین مرحله از قیامت، جایی نیست که تو در آن زندگی می‌کنی؛ بلکه ملک و حکومت متعلق به دنیای دیگر است.

هوش مصنوعی: وقتی زن دردی به جان می‌آورد، از همان ابتدا مردم درباره حال او چنین می‌گویند.

هوش مصنوعی: این زن در دنیای مادی و معنوی هر دو حضور دارد؛ بخشی از وجودش به جهان مادی تعلق دارد و بخش دیگرش به عالم معنویت و فراتر از آن.

هوش مصنوعی: ای کسی که بی‌خبری، تو هم تا زمانی که در دو طرف خود دنیا را احساس کنی، به همین شکل خواهی بود.

هوش مصنوعی: اگر این لحظه به لحظه‌ای دیگر تبدیل شود، نشانه‌ای از تو در این دنیا باقی نخواهد ماند.

هوش مصنوعی: به صدا در نیاور و نوحه نکن، چون پرنده‌ای که در دام رفته، دیگر باز نخواهد گشت.

هوش مصنوعی: وقتی که بدن به آرامش می‌رسد، چرا باید مکانی برای خوابیدن روح فراهم کنیم؟