هوش مصنوعی: به جوانی زنی دادند که زیبایی‌اش همانند ماه می‌درخشد و هیچ‌کس از عقل و درک او خبر نداشت.

هوش مصنوعی: زیبایی او نشانه‌ای برای دل‌های درمانده و خسته بود و لب‌هایش مانند دارویی برای کسانی بود که لب‌هایشان بسته و بی‌صدا بودند.

هوش مصنوعی: سرنوشت مانند عروسی زیبا می‌ماند که همچون ماه درخشنده است، اما در مرگ او هیچ دلیلی برای درد و رنج وجود ندارد.

هوش مصنوعی: زمانی که داستان او به خاک سپرده شد، همسرش آن چهره درخشان را زیر گل و خاک پنهان کرد.

هوش مصنوعی: روزی، پس از اینکه ماهی زیبا عطر گلابی را استنشاق کرد، شیشه‌ای از آن عطر در کنار او بود.

هوش مصنوعی: بدان شیشه باعث شد که گل در آن گور رشد کند، اما او با اشک‌های خونین خود آن را متعادل کرد.

هوش مصنوعی: چرا باید به کسی که آرامش را از من گرفته، وابسته بمانم؛ کسی که بهتر است از او دوری کنم و دست از امید به او بردارم؟

هوش مصنوعی: چرا در مراسم عروسی پایش را شست، در حالی که خود را از او پاک می‌کند؟

هوش مصنوعی: چگونه از تو و خودم بگویم، ای آه، ای افسوس که درگذشت و آمدن زندگی چقدر دردناک است.