هوش مصنوعی: مجنون در اینجا بیان می‌کند که در این دنیا، تنها یک نفر را دوست داشته و برای او همه چیز را فدای آن یک نفر کرده است.

هوش مصنوعی: در گذشته افرادی بودند که بدون توجه به سلامتی خود، من را مورد سرزنش و انتقاد قرار می‌دادند به خاطر عشقم.

هوش مصنوعی: زنی به نزد من آمد و گفت که یک روز در کنارم، دلی پر از خون و سینه‌ای پر از سوز وجود داشت.

هوش مصنوعی: در میان خاک و خون قرار دارم، و مانند دنیایی که دچار فروپاشی شده، احساس می‌کنم که سرنوشت من نیز به همین گونه است.

هوش مصنوعی: مرا گفتند که چرا اینگونه هستی که در خون غوطه‌ور شده و به خاکستر تبدیل می‌شوی؟

هوش مصنوعی: به او گفتم که لیلی را دیدم و در عوض، عقل و اعتبار خود را باختری و رسوایی را به دست آوردم.

هوش مصنوعی: از عشق لیلی به این حال و روز افتاده‌ام که نه دلی برای عشق دارم و نه اعتقادی.

هوش مصنوعی: زن به من گفت: ای مجنون شوریده، من حالا از نزدیکی لیلی آمده‌ام.

هوش مصنوعی: اگر زیبایی و خوبی او به آن شکل است که هرگز تغییر نخواهد کرد، پس کار تو نیز هیچگاه درست نخواهد شد.

هوش مصنوعی: باید از این وضعیت دل‌گیر و غمگین دوری کرد. این حالتی نیست که انسان باید در آن بماند و بهتر است که انسان در برابر این مشکلات بخواهد از آن‌ها رها شود.

هوش مصنوعی: در این دنیا هیچ عشقی مانند عشق تو وجود ندارد و سزاوار است که کسی مثل تو در عشق پیدا نشود.

هوش مصنوعی: چهره‌ات که چنان از عشق می‌درخشد، مانند مویی که از حرارت و تاب زندگی نرم و لطیف می‌شود.

هوش مصنوعی: مردی را از آن زن دیدم که باید از او چیزی گفتنی را انتخاب کنم که ممکن است مورد پسند باشد.

هوش مصنوعی: عشق و دل داستان شگفت‌انگیزی دارند که به هم پیوند خورده‌اند و در واقع، هیچ‌کدام از این دو بدون دیگری وجود ندارد.

هوش مصنوعی: سخن درباره عشق و دل، در واقع نشانه‌ای از ترس جدی از جان است، مگر اینکه بگویی عشق را باید در محل خودش (بر دار) قرار داد.

هوش مصنوعی: دل من بسیار غمگین و پر از درد شده است، ای ساقی! تو از حال و احوال من آگاهی داری، پس دیگر نیازی به گفتن نیست. تو خود می‌دانی که چه بر من گذشته است.