هوش مصنوعی: یک روز سلمان در جمعی نشسته بود که نورانیت و روشنی جهان را تحت تأثیر قرار داده بود.

هوش مصنوعی: یک مرد حبشی با چهره‌ای مانند رنگ نیل، به سرعت وارد مسجد شد.

هوش مصنوعی: ناگهان ردای پیامبر را بر دوش گرفتم، چون که پای در راهی نه گذاشتم.

هوش مصنوعی: من کاری دارم که اکنون نمی‌توانم انجام دهم. آقا چرا اینجا هستی در حالی که می‌توانی کاری را انجام دهی؟

هوش مصنوعی: تو برای هر کسی که تنهاتر است، دوستی؛ اما من امروز به خاطر بی‌کسی‌ام دچار مشکل شده‌ام.

هوش مصنوعی: او در حال صحبت‌کردن بود و وقتی به راه افتاد، ردای خود را جمع کرد و به راهش ادامه داد.

هوش مصنوعی: پیامبر سخنی نگفت و با روح خود به او پیوست و از او لباس خود را نتوانست جدا کند و همچنان در این حالت باقی ماند.

هوش مصنوعی: پیامبر از او نپرسید که منشأ وجود او کجاست و تا کجا پیش خواهد رفت؛ او مانند بره‌ای است که در مسیری حرکت می‌کند.

هوش مصنوعی: خوشی از همراهی او دور می‌شد، مانند سکوتی که وقتی به دکانی می‌رسد، از آنجا دور می‌شود.

هوش مصنوعی: او زبان را به روی می‌آورد و می‌گوید: ای آقا، امروز به خاطر گرسنگی دلی پر از آتش و درد دارم.

هوش مصنوعی: من حالا با این پشم کم، در حال بافتن هستم. برای من کمی گندم هم بیاور تا بتوانم ادامه دهم.

هوش مصنوعی: پیامبر گندم را خرید و آن را بر دوش خود گذاشت.

هوش مصنوعی: او توانست آن کنیزک را برباید و سپس صورت زیبا و مبارکش را به سمت قبله قرار داد.

هوش مصنوعی: ای پروردگار، اگر در این مسیر به عنوان پرستار اشتباهی مرتکب شدم، گویی هیچ کاری نکرده‌ام.

هوش مصنوعی: به لطف خود در این کار و این نظر، اگر اشتباهی کردم، مرا ببخش.

هوش مصنوعی: من برای خدمتگزار خود، گندم خریدم و از ویژگی‌های صبر و بردباری او قدردانی کردم.

هوش مصنوعی: به خاطر شرمم، زبانم در مقابل حق باز شده و برای عذرخواهی آماده ایستاده است.

هوش مصنوعی: ای جوانمردان، به دور و بر خودتان نگاه کنید و وفای دوستان را ببینید. چشم‌تان را باز کنید و رفتار نیکو و اخلاق پیامبر را در نظر بگیرید.

هوش مصنوعی: در اینجا، از وجود و سرشت انسان، چیزی برنمی‌آید و وضعیت او به گونه‌ای است که از تلاش و کوشش، نتیجه‌ای زایا و مفید حاصل نخواهد شد. زندگی و تلاش او همچنان بی‌نتیجه و بی‌ثمر باقی می‌ماند.