هوش مصنوعی: وقتی بوزرجمهر در دل کسری خشمگین شد، توجه او به سمت چشم کسری جلب شد.

هوش مصنوعی: معما و راز و رمزهایی از روم فرستاده‌اند که اگر در آنجا این مسئله را به درستی حل کنند، حقیقت آشکار می‌شود.

هوش مصنوعی: ما مالیاتی که به او بدهکاریم را ارسال می‌کنیم، وگرنه اگر چیزی دیگر از ما دریافت نکند، به او ظلم خواهد شد.

هوش مصنوعی: کسری، حکیمان را گرد هم جمع کرد، اما هیچ‌کس از آن‌ها به درک واقعی موضوع نرسید.

هوش مصنوعی: همه می‌گویند که این کار مربوط به رازهای آسمان است و این اتفاق به خاطر بوزرجمهر رخ داده است.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس جز او نمی‌تواند این راز را بشناسد. از او درباره این معما بپرسید.

هوش مصنوعی: نوشیروان، حکیم را که از جامعه رانده شده بود، به خاطر مقام و احترامی که برای او قائل بود، مانند جان و زندگی اش ارزشمند دانست.

هوش مصنوعی: حکایت از حالتی می‌کند که هیچ‌کس جز تو قادر به درک و فهم آن نیست.

هوش مصنوعی: حکیم گفت که یک بار به حمام می‌روم و بعد از آن برای مدتی آرامش پیدا می‌کنم.

هوش مصنوعی: وقتی که وجودم به حالت تعادل رسید، بی‌تردید می‌توانی در این شرایط، داستانی از عشق و شوق را برای من بنویسی.

هوش مصنوعی: اگرچه چشمان من نابینا شده‌اند، اما با این ترفند می‌توانم این معما را بیان کنم.

هوش مصنوعی: آنچنان داستان پیش رفت که او تا زمانی که آن معما را بیان کرد، آن را گفت و خوب هم گفت.

هوش مصنوعی: دل شاه به شدت شاد شد و به او گفت که هر چه خواسته‌ای داری، بیان کن.

هوش مصنوعی: وقتی که این چهره را دیدی که مرا نابینایت کرده‌ای و کشش میل را به من داده‌ای، حکیم به من گفت.

هوش مصنوعی: حالا می‌خواهم از تو ای بلندمرتبه، که به خاطر سردرگمی‌ام، چشمانم را بگشایی و به من روشنی بدهی.

هوش مصنوعی: او می‌گوید که من نمی‌دانم چه زمانی می‌توانم این کار را انجام بدهم، و خودت بهتر می‌دانی که من به این موضوع آگاه نیستم.

هوش مصنوعی: حکیم به شاه می‌گوید: ای پادشاه بزرگ و با افتخار، اگر نمی‌توانی چشمان من را به حقیقت باز کنی و مرا روشن کنی، پس چشمان من را نخواهی داشت.

هوش مصنوعی: از کسی چیزی را با تندی نخواه، زیرا اگر بخواهی می‌توانی آن چیز را از خودت به او بدهی.

هوش مصنوعی: چرا چیزی را می‌بندی که هرگز نتوانی آن را با چیز ارزشمندی عوض کنی؟

هوش مصنوعی: هر نفس که تو را می‌بینم، تو برای من به عنوان یک گوهر ارزشمند هستی و از میان همه چیزهای گران‌بهایی که وجود دارد، هیچ چیزی نمی‌تواند به ارزش تو برسد.

هوش مصنوعی: این سنگ قیمتی را بیهوده هدر نده، زیرا اگر بخواهی دوباره آن را به دست آوری، چه کار می‌کنی؟

هوش مصنوعی: تو باید هر لحظه به جلو بیایی، تا این که همیشه با خودت همراه باشی.

هوش مصنوعی: بنفشه که مانند نرگس نیست، چرا این‌گونه کور و کبود است؟

هوش مصنوعی: همه مانند رعد و برق، بی‌درنگ صدا می‌زنند و مانند برج عقرب، نابینا و ناتوان هستند.

هوش مصنوعی: چطور می‌توانی خودت را درون خودت پیدا کنی وقتی که هزاران پرده و مانع بین تو و وجود خودت وجود دارد؟

هوش مصنوعی: اگر تو خودت را گم کرده‌ای، اگر به خود واقعی‌ات برگردی، می‌توانی به جمع دوستان و آشنایان بپیوندی و از آنها بهره‌مند شوی.

هوش مصنوعی: هرگز به تو اجازه نمی‌دهند که آزاد باشی، باید مدت زیادی را تحمل کنی و با سرنوشت خود کنار بیایی.

هوش مصنوعی: اگر روزی از اینجا دور بشوی، چرا باید به احساس تنهایی و جدایی دچار شوی و به بیگانگی فکر کنی؟

هوش مصنوعی: بدان که وقتی آن آشنایی واقعی و عمیق به وجود آید، این جدایی و دوری دیگر معنایی نخواهد داشت و برطرف خواهد شد.