هوش مصنوعی: یکی از شبلی سوال کرد که در راه، اولین کسی که تو را بدرقه کرد، چه کسی بود؟

هوش مصنوعی: سگی را دیدم که در کنار آب نشسته بود و به قدری تشنه بود که حتی توانایی تحمل یک قطره آب را هم نداشت.

هوش مصنوعی: وقتی که در آب چهره‌ات را دیدی، شاید فکر کردی که یک سگ دیگر در آنجا وجود دارد.

هوش مصنوعی: تو از ترس دیگران آب نخورده‌ای، مانند سگی که از لب آب می‌زند و دور می‌شود.

هوش مصنوعی: وقتی دلش از شدت تشنگی بی‌قراری کرد، انتظارش به اندازه‌ای زیاد شد که دیگر تحملش تمام شد.

هوش مصنوعی: ناگهان خودش را به آب انداخت تا اینکه آن سگ دیگر به طور پنهانی ظاهر نشود.

هوش مصنوعی: وقتی او از مقابل چشمانم رفت، خود او بود که آن مانع را کنار زد و از جلوی من رفت.

هوش مصنوعی: وقتی که به این روش مشخص به واقعیت خود واقف شدم، فهمیدم که خودم مانع پیشرفتم هستم.

هوش مصنوعی: از خود فاصله گرفتم و در این مسیر، مثل سگی که در مسیرش با رهبرش روبرو می‌شود، آماده‌ام تا قدم بردارم.

هوش مصنوعی: از طریق چشمانت برخیز و حجاب خود را کنار بگذار، زیرا خودت مانع پیشرفتت هستی.

هوش مصنوعی: اگر در وجود تو چیزی از خودت باقی مانده باشد، آن وقت یک بند سنگین بر پای تو خواهد بود.

هوش مصنوعی: بهتر بود تو ای مرد ضعیف، که از گهواره به تابوت منتقل شدی، در زمانه‌ای دیگر زندگی می‌کردی.

هوش مصنوعی: موسی از حقیقت و رحمت الهی به جایی رسید که از دوران کودکی و نوزادی‌اش در گهواره تا زمان وفاتش در تابوت، راهی را طی کرد.

هوش مصنوعی: اگر قرار است که حضور او را داشته باشی، پس بهتر است که دیگر با خودت این نوشیدنی را نداشته باشی.

هوش مصنوعی: نه با خودت بیا و نه از خودت دور شو، زیرا آن بی‌خودی که در آن هستی، نوری است بر نوری دیگر.

هوش مصنوعی: اگر به راز و رموز بزرگ دست پیدا کنی، به درک و شناخت کامل تمامی اجزای وجودت خواهی رسید.

هوش مصنوعی: در این دنیا، نه خودت را به آنچه که تو را کنترل می‌کند، وابسته کن و نه به حالت‌های مختلفی که از آن ناشی می‌شود. می‌توانی هم از او بگویی و هم او را ببینی؛ در واقع، همه چیز در دستان تو و در مشاهده‌ات است.