هوش مصنوعی: ایاز در خواب عمیق و خوشی به سر می‌برد، چنان که دلش آرام و آسوده بود و یک ساعت هم نتوانست چشم باز کند.

هوش مصنوعی: محمود غازی با افتخار و عزت به سراغ او آمد.

هوش مصنوعی: او از خواب شیرین بیدار نشد و هزار بار بر هر دو گونه‌اش بوسه زد.

هوش مصنوعی: وقتی آن پادشاه از کارش فارغ شد، تا صبح پاهایش را مالش می‌داد.

هوش مصنوعی: در پایان، وقتی که از خواب خوش بیدار شد، به حدی شرمنده بود که مانند آتش شعله‌ور شد.

هوش مصنوعی: وقتی او شاه را دید، گفت: ای زیبایی، تو که به من لطف و محبت بیشتری کردی، حالا که دوباره به نزد من بازگشتی، من از اینجا رفتم.

هوش مصنوعی: در آن زمانی که تو به خودت نبود، زهر یاد تو گویای درد من بود.

هوش مصنوعی: در آن لحظه که به تو نیاز داشتم و به کمک تو احتیاج داشتم، تو در کنارم نبودی و من تنها بودم.

هوش مصنوعی: وقتی که به درون خود رجوع کردی و با خویش آشتی کردی، محبوبی که در جستجویش بودی از دست رفت. وقتی خواهان چیزی شدی، آن چیز که به دنبالش بودی نیز ناپدید شد.

هوش مصنوعی: ای دوست، خودت را به گونه‌ای رفتار کن که محبوب دیگران باشی، زیرا اگر در خودبینی غرق شوی، از دیگران دور خواهی ماند.

هوش مصنوعی: از خود بگذر و از دنیای خودت کنار برو، چراکه در حالتی که از خود بی‌خود شده‌ای، به بهترین حالت خود می‌رسی. پس چرا با خودت درگیر هستی؟

هوش مصنوعی: هرگاه که چیزی در دسترس نباشد، تو باید به یاد داشته باشی که می‌توانی به طور کامل در همه جا و همه چیز حاضر شوی، همان‌طور که وقتی هیچ چیز وجود ندارد، می‌توانی به خوبی و زیبایی خود را به نمایش بگذاری.

هوش مصنوعی: می‌خواهند به خود بپردازند و از تو صحبت نکنند، اما وقتی از خود بی‌خبر شوند، فقط تو را جستجو می‌کنند.