هوش مصنوعی: یک فرد بزرگ از پیروان توحید وجود داشت که در صحرا به مدت طولانی به عبادت و خالص‌سازی خود مشغول بود.

هوش مصنوعی: او نه با خود دلو و ظرف آب داشت، و نه شغف و مساعدتی برای ادامهٔ سفر، به هیچ رسمی.

هوش مصنوعی: در نهایت، مانند بیگانگان، در مسیر زندگی به جایی رسید که در گریبانش تکه نانی گذاشت.

هوش مصنوعی: گاه بویی خوش از نان به مشام می‌رسد و گاه در حالتی مانند بی‌پناهان، لحظه‌ای به خواب می‌روی.

هوش مصنوعی: یک نفر از او پرسید که چرا این‌طور زندگی می‌کنی و این‌قدر بیچاره به نظر می‌رسی، دلیلش چیست؟

هوش مصنوعی: بوی نان تازه همیشه دل‌انگیز است و باعث می‌شود انسان در هر زمان به یاد آن بیفتد، ولی زمانی که آن نان به پایان برسد، حالتی دیگر به انسان دست می‌دهد و ممکن است حسرت از دست دادن آن را احساس کند.

هوش مصنوعی: او گفت که از این روش به طور کامل از عواقب کارم رهایی می‌یابم و به نوعی خود را از پاسخگویی به آنچه انجام داده‌ام آزاد می‌کنم.

هوش مصنوعی: وقتی که من از دنیای مادی جدا می‌شوم و به وضعیت خالص روحانی می‌رسم، متوجه می‌شوم که تمام خیالات و آرزوهایم بر اثر غرور و نادانی بوده است.

هوش مصنوعی: از من آن سخن‌ها و ادعاها بود، اما حالا مانند ذره‌ای در نور درخشید، معنی‌اش را دریاب.

هوش مصنوعی: به خاطر غرور خودم دایماً در حال توبه هستم و هر لحظه توبه‌ام بیشتر و بیشتر می‌شود.

هوش مصنوعی: اگر حق از وجود انسان خارج شود، دیگر زنده بودن او چه دلیلی برای بندگی‌اش خواهد داشت؟

هوش مصنوعی: اگر به چیزی که ارزش و مقام پایینی دارد، وابسته و زنده باشی، در حقیقت تو بنده آن چیز خواهی بود.

هوش مصنوعی: اگر به گیسویی وابسته باشی، هنوز هم ارزش تو به اندازه‌ی یک گیسو خواهد بود.

هوش مصنوعی: تو باید از هر چیزی که تو را عقب نگه می‌دارد جدا شوی، تا بتوانی هر لحظه بر شوق و شادی‌ات بیفزایی.

هوش مصنوعی: اگر می‌دانی که سرانجام زندگی‌ات به ناکامی ختم می‌شود، پس چرا مرگ خود را به تاخیر می‌اندازی؟

هوش مصنوعی: از سبزتر از برگ، برخیز و بلرز، زرد شو و از هم بریز.

هوش مصنوعی: اگر بخواهی به این در وارد شوی، از این در به سمت سرافرازی و افتخارت راهی خواهی یافت.

هوش مصنوعی: اگر به این در بیفتی مثل ویرانی و خرابی، باید با نگاهی پر از امید و نور برخیزی و همچون خورشید درخشان باشی.