هوش مصنوعی: مردی به دنبال ازدواج با زنی بود اما برای او هیچ نشانه‌ای از استحکام و محبت نبود.

هوش مصنوعی: وقتی آن شوهر نشانه‌ای از مهر و محبتش را به او نشان نداد، دختر با عقل و دانشش چیزی از او ندید.

هوش مصنوعی: همه در آنجا مانند گلاب عرق کردند و جانشان به جای لباس، شادابی و زیبایی را به نمایش گذاشت.

هوش مصنوعی: وقتی مرد با شرم به زن نگاه کرد، احساس کرد که آن‌قدر نگران و دلشکسته است که برای جان او خطرناک خواهد بود.

هوش مصنوعی: دل آن مرد از خجلت به شدت آزرده شده بود، اما به خاطر آن علت، دوباره به حالتی خوب و سالم بازگشت.

هوش مصنوعی: او به او گفت که من به تو ایمان ندارم، مگر اینکه رازی که در دل داری را با من در میان بگذاری.

هوش مصنوعی: مادر تو از این راز مطلع نمی‌شود؛ پدر خود چگونه می‌تواند در این مسیر باشد؟

هوش مصنوعی: وقتی انسان‌ها از عیب خالی نیستند، اگر عیبی از کسی را دیدی، عجیب نیست.

هوش مصنوعی: من خود را می‌پوشانم تا خداوند نیز مرا بپوشاند؛ زیرا من عیوب بیشتری در وجودم دارم تا تو.

هوش مصنوعی: دل خود را شاد نگه‌دار و از یاد دیگران هیچگاه یاد نکن. هرگز به این سخن فکر نکن.

هوش مصنوعی: وقتی روز بعد فرا رسید، این وضعیت گذشت و آن پرنده طلایی بال و پرش را از دست داد.

هوش مصنوعی: او به حدی در چنگال بیماری گرفتار شد که در یک روز به شدت نالید و گریه کرد.

هوش مصنوعی: رگ و پی انسان به مانند چنگ در حال ناله و فریاد است و تمام مغز او همچون خرما، بی‌حالش و بدون قوام باقی مانده است.

هوش مصنوعی: وقتی همسر، چهره‌ای مانند طلا را دید، پزشک را خواست تا حال او را بررسی کند.

هوش مصنوعی: کجا می‌توان یافت که نشانی از درمان باشد، در حالی که هر لحظه چهره‌ای نابودتر و زردتر از قبل دیده می‌شود؟

هوش مصنوعی: شوهر در خفا از دل خود سخن گفت و بیان کرد که در جوانی چگونه خود را به زحمت انداخته است.

هوش مصنوعی: اگر تو بخواهی، من می‌توانم آن را بپوشم و از این موضوع سکوت می‌کنم.

هوش مصنوعی: اگر نظر تو این باشد که از این کار من هیچ خبر نداشته باشم، گویی که اصلاً وجود ندارم.

هوش مصنوعی: چرا به خاطر این همه غم و ناراحتی اینقدر به خودت آسیب زدی که حالا این‌قدر بیمار و خسته‌ای؟

هوش مصنوعی: زن گفت: «ای مرد نیکو! از تو که این‌گونه‌ایی، جز سخن نیکو نمی‌تواند برآید.»

هوش مصنوعی: تو هر چه را که شایسته‌ات بود گفتی و عمل کردی، اما من بیچاره را با غمت آزار دادی.

هوش مصنوعی: من چه طور می‌توانم این احساس خجالت را پشت سر بگذارم وقتی می‌دانم که تو از راز من آگاهی داری؟

هوش مصنوعی: وقتی تو از گناهان من آگاه هستی، این آتش چگونه می‌تواند از مسیر زندگی‌ام بلند شود؟

هوش مصنوعی: او گفت که این شخص از شرم و خجالتش کاملاً بی‌خبر شده و روزش تیره و حالش تغییر کرده است.

هوش مصنوعی: وقتی چیزی را که داشتیم، از دست بدهیم، دیگر هیچ چیزی برای ما باقی نمی‌ماند، حتی جان.

هوش مصنوعی: اگر یک قطره در دریا غرق شود، پس چرا باید به خاطر این غم کوچک بر سر خود خاک بریزیم؟

هوش مصنوعی: به خاطر غم و اندوه، خود را از دست نده و مثل یک قطره بی‌هدف نباش. بهتر است به مانند قطره‌ای باشی که به دریا می‌پیوندد و در آن گم می‌شود.

هوش مصنوعی: چرا وقتی که به دنیا آمده‌ای، این‌گونه آشفته و ناچیز خواهی مرد؟ مگر نه اینکه مردن باید به شکلی شایسته و با قدر و منزلت باشد؟

هوش مصنوعی: چرا وقتی که خواب بودی بیدار شدی؟ چرا وقتی می‌رفتی، دوباره می‌آمدی؟