هوش مصنوعی: ابن المبارک در یک صبح به زیر برف و بادی می‌رفت.

هوش مصنوعی: یک برده مردی را دید که به خاطر سرما، بدنش می‌لرزید و پیراهنش را به تن داشت.

هوش مصنوعی: به او گفتند چرا این راز را با شخص مهمی در میان نمی‌گذاری، تا او برای تو لباس تهیه کند؟

هوش مصنوعی: غلامی می‌گوید: چه حرفی با آقایی که دارم بزنم وقتی که او من را می‌بیند در حالیکه در حال تغییر هستم، چه کم و چه زیاد.

هوش مصنوعی: وقتی او را می‌بینم که روشن و واضح است، چه بگویم وقتی خود او از حال من آگاه است و من چه چیزی از او می‌خواهم؟

هوش مصنوعی: وقتی ابن المبارک این سخن را شنید، آتش عشق و اشتیاق از درونش شعله‌ور شد.

هوش مصنوعی: او ناگهان فریاد بلندی کشید و از حال رفت، انگار که کسی بی‌صدا به زمین افتاده باشد.

هوش مصنوعی: زبانش را باز کرد چون آنچه را در دل داشت به خود گفت که رهبری برای ما در پیش آمده است.

هوش مصنوعی: ای کسانی که در مسیر حقیقت هستید، از این هندو که به طریقت خود آشناست، درس بگیرید.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس نمی‌داند که در دل هر انسانی چه می‌گذرد و از میان این همه آدم، چه کسی درد و رنج او را احساس می‌کند.

هوش مصنوعی: دل وقتی از درد و رنج او مطلع شود، به سرعت و در یک لحظه آماده می‌شود.

هوش مصنوعی: هر دلی که از عشق و داغ آن دچار رنج شده باشد، به یک لحظه و با شوق و اشتیاق بسیار، جان خود را فدای آن می‌کند.

هوش مصنوعی: جوانی که به عشق دچار می‌شود، همچون یک سیاه‌پوست که از سوختن خود باخبر می‌شود، در یک لحظه بهترین دوران زندگی‌اش را از دست می‌دهد.