هوش مصنوعی: زلف تیره را بر چهره روشن قرار می‌دهی و بر سرکشان بار و سنگینی تحمیل می‌کنی.

هوش مصنوعی: اگر چهره‌ات را نشان بدهی مانند ماه در آسمان می‌شوی و زیبایی‌ات همچون نور ماه بر زمین بر من می‌تابد.

هوش مصنوعی: چقدر باید در شکنجۀ موهای تو گرفتار بمانم، که گاهی آتش اشتیاق را بر جانم می‌چشام و گاهی بر تنم.

هوش مصنوعی: وقتی که از لبت نمک و شیرینی نمی‌آید، دام من به خاطر نرگس فریبی که می‌زند، نه به‌سوی تو می‌آید.

هوش مصنوعی: تا وقتی که یک خواب تازه از تو ببینم، غمی که از چشمانم می‌ریزد، مانند سوزن خواهد بود که بر زمین می‌افتد.

هوش مصنوعی: اگر در محبت تو چشمانم پر از اشک شود، اسم مرا دشمن نگذار.

هوش مصنوعی: تو گفته بودی که باید برای عشق به من، اشک بریزم و خون گریه کنم تا بتوانی رنگ عشق را بر چشمان روشن من بنمایی.

هوش مصنوعی: اگر من گریه کنم، دامنم بیش از پیش نم‌دار می‌شود؛ تو هم در عشق، دامنم را تر کن.

هوش مصنوعی: هرچند تو بار سنگینی برای عشق نمی‌کشی، اما هنوز بویی از عشق را مانند بوی پیراهن یوسف از خود منتشر می‌کنی.

هوش مصنوعی: اگر در زندگی خود زیبایی را به دیگران هدیه کنی، بار غم را بر دوش مردان و زنان قرار می‌دهی.

هوش مصنوعی: توصیف و تعریف تو به قدری زیبا و بامعناست که حتی فرید، شاعر مشهور، نمی‌تواند به خوبی آن را بیان کند. تو به قدری شفاف و گویا هستی که در برابر زیبایی‌های جهان احساس ناتوانی می‌کنیم.