هوش مصنوعی: شعاع زیبایی و نور چهره‌ات ای سرو خوش قامت، بر همه جا می‌تابد جز بر راه من.

هوش مصنوعی: من اشتباه نکردم که می‌گویم خیلی چیزها بر من می‌تابد، اما از نادانی خودم نمی‌بینمشان.

هوش مصنوعی: هرچند دنیا زیبا و پر از زیبایی‌های یوسف‌گونه است، اما کسانی که چشم و دلشان بینا نیست، نمی‌توانند از آن زیبایی‌ها بهره‌مند شوند.

هوش مصنوعی: اگر کسی از دریا پر از گوهر چیزی به دست آورد، ممکن است بار دیگر با دست خالی و لب خشک بازگردد.

هوش مصنوعی: آنها از این دریا شگفت‌انگیز برگشتند، در حالی که لب‌هایشان خشک شده و هر دو طرف، هم تازه‌کار و هم باتجربه، در حال تجربه این وضعیت هستند.

هوش مصنوعی: در عمق این دریا چیزی جز خود این دریا یافت نمی‌شود؛ دیگران تنها بخشی از آن هستند که به صورت مشت‌هایی از آن بیرون آمده‌اند.

هوش مصنوعی: خود را به در بسته می‌زنند و می‌روند، اما هیچ‌کس از آنان خبر ندارد.

هوش مصنوعی: در آن مکان هیچ کاری جز ناتوانی وجود ندارد؛ نه آنجا مناسب است و نه کسی می‌تواند به چیزی دست یابد.

هوش مصنوعی: اگر تو اینجا دو جهان را بر هم بگذاری، شراب در این حیرت از دل زمین می‌ریزد.

هوش مصنوعی: ای فرید، در اینجا که هستی، در عمق غبار غرق شو و از کاهلی و کوتاهی‌ها بگو.