هوش مصنوعی: همه جا خبر از این است که تو محبوب من هستی. با این حال، این همه فاصله، اجتناب و خودپسندی چه فایده‌ای دارد؟

هوش مصنوعی: هر چیزی اندازه و حد خاصی دارد، اما زیبایی و کبر تو از این حدود فراتر است.

هوش مصنوعی: قضا و تقدیر باعث شده که من عاشق تو شوم، حالا تو چرا اینقدر به من ظلم می‌کنی و به من آسیب می‌زنی؟

هوش مصنوعی: از اندوه تو غمگینم و در میان همه مردم، هیچ کس مانند من نیست که از این درد و غم خود را بی‌نیاز احساس کنم.

هوش مصنوعی: ای دوست، مغرور و متکبر نباش، زیرا روزی می‌آید که من با حالتی آشفته و جان بر آتش، از سر فقدان خودم به سوی تو خواهم آمد.

هوش مصنوعی: این همه خودپسندی را کنار بگذار، زیرا تو هیچ‌گونه برتری و شباهتی ندارید؛ نه در ختن کسی مثل تو پیدا می‌شود و نه در میان زیبایانی که در ختن هستند.

هوش مصنوعی: این لحظه مربوط به دنیای عشق است، پس آن را بی‌ارزش ندان. اگر این لحظه را بی‌اهمیت بگیری، ارزش خود را از دست می‌دهی.

هوش مصنوعی: اگر می‌خواهی مانند عطار در عشق و محبت به بالاترین مراحل برسی، باید آماده باشی که جان و دل خود را فدای این مسیر کنی، اما به نظر می‌رسد که تو این کار را نخواهی کرد.