هوش مصنوعی: تو به قدری در این دنیا پنهانی و نامحسوسی که دیگران از تو آگاهند و تو خود را از دید آنان دور نگه‌داشته‌ای.

هوش مصنوعی: اگر من بخواهم تو را به دست آورم، این ممکن نیست، اما اگر تو چهره‌ی خود را به من نشان دهی، می‌توانی این کار را انجام دهی.

هوش مصنوعی: تمام عمرم صرف کار تو شده است، اما تو چه چیز حقیقی و واقعی هستی که نه برایم فایده‌ای داری و نه ضرری؟

هوش مصنوعی: مدتی است که به خاطر چهرهٔ تو فکر کرده‌ام، اما نتوانستم بفهمم که خودم چه احساسی دارم یا آن احساس به چه معنی است.

هوش مصنوعی: ای جان و جهان، هیچ چیز به اندازه تو بی‌نظیر نیست. این دنیا و جان‌ها همه بی‌ارزش‌اند وقتی تو را در نظر بگیریم. در عالم وجود، چه چیزی وجود دارد که نه جان باشد و نه جهان؟

هوش مصنوعی: دل می‌گوید که کائنات و حیات نزد من با ارزش است، در حالی که عقل به من می‌گوید که تو نه تنها این جسم هستی و نه تنها این فکر. وقتی به خودم خوب نگاه کردم، متوجه شدم که نه تنها به ظواهر و نه تنها به مفاهیم محدود می‌توانم منسوب شوم.

هوش مصنوعی: تو ظرفیت تغییر و دگرگونی را نداری، و اگر داشتی، توانایی نداشتی که بگویی این جهان چه تغییراتی دارد، همان‌طور که نمی‌توانی بگویی جانت چه حالتی دارد.

هوش مصنوعی: عطار به وضوح نشان می‌دهد که نیازی به توضیح ندارد. اگر کسانی که از حقیقت باخبرند و با واقعیت آشنا هستند، در چه چیز به جستجوی توضیحات هستند؟