هوش مصنوعی: مرا هر لحظه مورد آزمایش قرار می‌دهی و به خاطر ناملایمات روزگار، دلم را به زحمت می‌اندازی و به درد و رنج می‌اندازی.

هوش مصنوعی: به خودم گفتم که تو باید مدتی را تحمل کنی و از کینه و دشمنی خود نسبت به دیگران بگذری.

هوش مصنوعی: من مانند خاکی هستم که بر زمین به ذلت افتاده‌ام، تو می‌توانی برای مدتی سرم را به آسمان ببری.

هوش مصنوعی: چون جهان همیشه تحت تأثیر توست، مانند اینکه قلمی بر روی کاغذ می‌کشی و آثارش را می‌سازی.

هوش مصنوعی: زمانی که در غم تو دور شده‌ام و از تو فاصله گرفته‌ام، تو به زحمت می‌کشی و مدتی طولانی مرا در میان خود نگه می‌داری.

هوش مصنوعی: من به تو نگاه می‌کنم و از دنیای بیرون غافل شده‌ام، اما تو از چشمان زیبا و لطیفت به من نگاهی می‌کنی که گویی می‌خواستی با تیرهای عشق من را هدف قرار دهی.

هوش مصنوعی: همچون شمعی در میان قرار گرفتم، و بر سرم سختی‌ها و مشکلاتی وجود دارد که باید مدتی با آن‌ها دست و پنجه نرم کنم.

هوش مصنوعی: به تو هدیه می‌دهم که با گل‌های زیبا آرایش شده، و اشک‌های صورتت را زینت می‌بخشم. کمی صبر کن تا در زندگی‌ات تغییرات خوبی به وجود آورم.

هوش مصنوعی: وقتی که سپر را کنار گذاشتم و فرار کردم، تو به خاطر انتقام من چندین بار کمان را کشیدی.

هوش مصنوعی: من از محبت تو که به اندازه صد مهر است خوشحال‌ترم، زیرا این محبت را از کسی چون من که مهربانی‌اش را مدتی تحمل کرده، دریافت کرده‌ای.

هوش مصنوعی: مشتاقانه برمی‌شمرم و به خاطر عدم توانایی‌ام، دیگر صبرم تمام شده و دلم پر از ناتوانی است. چقدر باید در آزمون‌های زندگی صبر کنم و تحمل کنم؟

هوش مصنوعی: ای فرید، به خاطر عشق بسیار سبک‌بار و راحت شده‌ای، اما بدان که باید مدتی بار سنگین‌تری را به دوش بکشی.