هوش مصنوعی: دلم به خاطر تو پر از احساسات گوناگون است، با اینکه تو نزدیک نیستی و مرا در آغوش نمی‌گیری. همچنین، کلامی که از تو می‌شنوم، برایم بسیار دلنشین و خاص است، اما حسرت آن را دارم که نمی‌توانم بیشتر از آن بهره‌برداری کنم.

هوش مصنوعی: به خود نبال و مغرور نباش، زیرا در این جهان هیچ چیزی دائمی نیست و از بالا به دیگران نگاه نکن، چرا که مقام و دوری از زمین را برای خود برتر نمی‌دانی.

هوش مصنوعی: هر لحظه‌ای که من تو را ندارم، بلایی بر من می‌گذرد و هر زمانی که تو در کنارم نیستی، چیز خوبی را از دست داده‌ام.

هوش مصنوعی: هر چیزی که باید از خوبی‌ها باشد، همه به مانند خودت در این دنیا وجود دارد؛ فقط به خاطر اینکه تو آنها را نداری، احساسشان نمی‌کنی.

هوش مصنوعی: تو از وفا سخن می‌گویی اما هیچ نشانه‌ای از وفای تو دیده نمی‌شود، چرا که تو به راستی وفادار نیستی.

هوش مصنوعی: بدی‌ها را فراموش کرده و پایبندی و وفاداری تو را می‌پذیرم، اما از این سخن نمی‌توانم چیزی بگویم چون تو خود این را نداری.

هوش مصنوعی: خدا را شکر می‌کنم که در این شکرگزاری، نفع من نهفته است، چرا که به ندرت پیش می‌آید که کسی از ضرر و زیان بی‌نیاز باشد.

هوش مصنوعی: اگرچه تو شکر و نعمت داری و نمی‌توانی آن را با چیزی مقایسه کنی، اما اگر آن را به کسی ندهی، انگار که هیچ‌چیزی نداری.

هوش مصنوعی: گفته‌ای که اگر بخواهم بدی تو را فراموش کنم، خون تو را به زمین می‌ریزم تا تو از وضعیت ناگوار خود رهایی یابی، زیرا تو زندگی‌ات را از دست داده‌ای.

هوش مصنوعی: تو نمی‌توانی به خون من وابسته باشی، به ویژه که نتوانی با این وسطی که داری، خود را به من نزدیک کنی.

هوش مصنوعی: عطار در حال گفتن این است که غم او مانند یک کمان کشیده شده است. او از طرف مقابل می‌پرسد که تا چه زمانی می‌توان این کمان را بدون داشتن چیزی که آن را آرام کند، کشید و تحمل کرد؟