هوش مصنوعی: ای کسی که هیچ کجا آرامشی برای جانت نیافتی و زحمت و رنج دنیا را متحمل شدی اما هیچ گنج و نعمتی از این دنیا را ندیدی.

هوش مصنوعی: با وجود تمام تلاشی که کردی، نتوانستی به نتیجه‌ای خوب برسی و هر چه بیشتر پیش رفتی، بیشتر متوجه شدی که راهی که در آن هستی پایان ندارد.

هوش مصنوعی: از آن گوهر باارزشی که آسمان به خاطر عشق او به گردش درآمد، تو فقط به نام آن قانع شده‌ای، اما هیچ نشانی از خود او ندیدی.

هوش مصنوعی: ای مرد، مردانه صحبت کن و بدان که شنیدن چه فایده‌ای دارد وقتی آنچه را باید ببینی، ندیده‌ای.

هوش مصنوعی: بدان که روزی می‌رسد که معنای واقعی تو آشکار می‌شود، اگر در درون خود نتوانستی وجودت را پنهان کنی.

هوش مصنوعی: آن گلیمی که تو با آن در ارتباطی، بویی از زیبایی‌های آن نمی‌گیری چون خود در تاریکی و بی‌خبر از آن هستی.

هوش مصنوعی: اگر جان خود را برای او فدای کنی، هزاران جان به جای او خواهی گرفت. پس بر خودت سخت نگیر و گمان نکن که جان را نمی‌شناسی.

هوش مصنوعی: تو تمام عمر خود را صرف پرورش این نفس کرده‌ای که مانند سگ است، ولی چه فایده دارد وقتی هیچ‌گاه از مکر و فریب آن حتی یک لحظه آسوده نبوده‌ای؟

هوش مصنوعی: تو فکر می‌کنی که من همان‌طور که باید هستم، اما وقتی که امتحانم کردی، هرگز چنین چیزی ندیدیو احساس کردی.

هوش مصنوعی: متأسفم که من کسی را جز دوستان نزدیک و مهربان نمی‌شناسم و از این وضعیت بسیار ناراحتم.

هوش مصنوعی: تو مانند پرنده‌ای هستی که باید در آسمان پرواز کند، اما به دلیل قرار گرفتن در عمق چاه، نه تنها در زمین به زندگی خود ادامه داده‌ای، بلکه هرگز نتوانسته‌ای آسمان را ببینی.

هوش مصنوعی: در نهایت، هنگامی که همچون شیرانی دلیر از چاه بالا رفتی، به نظر می‌رسد هیچگاه نفسی از سگ را در گودال ندیدی.

هوش مصنوعی: دل خود را بر باد کردی و در عوض به این سگ دیگر یک تکه نان هم ندادید و حتی نتوانستی یک استخوان هم به او بدهی.

هوش مصنوعی: عطار در این بیت می‌گوید که عمر تو در غم و اندوه سپری شده و هیچ سودی از این غم نبرده‌ای، جز خسارت و ضرر. به عبارتی، او به حالتی اشاره می‌کند که افراد با غم و غصه زندگی می‌کنند و در پایان زندگی متوجه می‌شوند که هیچ فایده‌ای از آن نبرده‌اند.