هوش مصنوعی: ای ز زیبایی‌های لبت، عقل من به جان آمده و از زلف تو، دل من در دو عالم به تپش افتاده است.

هوش مصنوعی: چشمه‌ای که آب حیات دارد، اگر لب نداشته باشد، باعث تشنگی تو خواهد شد و دهان تو همواره خشک خواهد ماند.

هوش مصنوعی: چشم‌های زیبا و خیره‌کننده‌ات دلی را که به عشق تو دچار شده، به شدت آزار می‌دهد. این درد و رنج به جایی رسیده که دیگر تاب تحملش وجود ندارد.

هوش مصنوعی: پستهٔ تو وقتی در سخن شکوفا می‌شود، عقل از شگفتی نتوانسته صحبت کند و دهانش بسته می‌شود.

هوش مصنوعی: در جستجوی چهره تو، همه جا را گشته‌ام و فکر و ذهنم دائم به سوی تو کشیده می‌شود.

هوش مصنوعی: محبت من به تو از صمیم قلب و وجودم است و به خاطر تو، با تمام وجود و صدای بلند آمده‌ام تا عشق و ارادت خود را به تو ابراز کنم.

هوش مصنوعی: دل پر از درد و غم من به خاطر دوری از تو نشان و علامتی پیدا کرده است، اما نام و نشانی که من به دنبال آن هستم، گم شده و خودت به دنبال آن آمده‌ای.

هوش مصنوعی: زمانی که روشن شد که تا ابد راهی به سوی تو وجود ندارد، همهٔ عاشقان به سمت افق دور دست رفته‌اند.

هوش مصنوعی: عطار به شدت تحت تأثیر احساسات و عواطفش قرار گرفته و دلش در گرفتاری و حبس به سر می‌برد، انگار که مانند مرغی در قفس از آزادی محروم شده است.