هوش مصنوعی: ای پنهان از دید چشم‌ها و در دل آشکار، از دنیای بیرون دوری، اما در عمق جانم حضور داری.

هوش مصنوعی: هر کسی به نوعی تو را به سمت زندگی و جهان دعوت می‌کند، اما واقعیت این است که خود تو از این دو فراتر هستی و ابدی خواهی بود.

هوش مصنوعی: جهان دائماً در تلاش است تا در وجود تو یافت شود و همچنین تو نیز همیشه در جستجوی جهان از درون خود هستی.

هوش مصنوعی: تو در ذات خود بسیار بزرگ و با ارزش هستی، اما هنگامی که به وجود می‌آیی، نمایان نیستی. همچنین، اگرچه وجود داری، وقتی به حالت پنهان می‌روی، احساس نمی‌شود.

هوش مصنوعی: زمانی که آشکار می‌شوی، همیشه پنهان هستی و وقتی که ناپدید می‌گردی، مانند جاودانی که همیشه دیده می‌شود.

هوش مصنوعی: تو هم در باطن پنهانی و هم در ظاهر نمایانی؛ هم نه این هستی و نه آن، بلکه هم اینی و هم آن.

هوش مصنوعی: روح من از راز تو زندگی می‌دهد و در عین حال تن من از حضور تو جان می‌گیرد.

هوش مصنوعی: وقتی جان انسان بی‌نهایت و بی‌مانند است، چطور می‌تواند به راه جسم بیفتد؟ هنگامی که جسم در حال فعالیت و شور و شوق است، جان چگونه می‌تواند نشانه‌ای بگیرد؟

هوش مصنوعی: وقتی که از تو روح برطرف و جسم ثابت شد، این دو ویژگی باعث شد که این دو جوهر در نظرها به وجود بیایند.

هوش مصنوعی: وقتی هر دو از توصیف و بیان خارج شوند، در آن لحظه نزدیکی به صفات نادیدنی و غیرقابل توصیف را تجربه خواهند کرد.

هوش مصنوعی: از شوق وصال تو به گونه‌ای می‌روم که مانند قلمی در میان راه جستجو می‌کنم.

هوش مصنوعی: من تنها نیستم، چرا که اجزای دنیای وجود، جان‌های خود را برای این خواسته نثار می‌کنند.

هوش مصنوعی: هر چیزی که من به دنبالش هستم، اگر در طلب آن نیایم، چه فایده‌ای دارد؟ و آن چه که می‌خواهم بگویم، اگر نتوانم بیانش کنم، چه ارزشی دارد؟

هوش مصنوعی: زمانی که نام وصل بر زبانم بیفتد، حالتی به من دست می‌دهد و زبانم به شدت مشغول می‌شود.

هوش مصنوعی: برای درک و توضیح این رازها، به عطار مراجعه کن؛ زیرا او به خوبی این اسرار را بیان کرده است.