هوش مصنوعی: من نمی‌میرم چون بی‌جان زندگی می‌کنم و جانم را وقتی می‌زنم که نزد محبوبم باشم.

هوش مصنوعی: در مسیر عشق تو، زندگی بدون زحمت مانند جان بی‌ارزش است، پس ناچار با زحمت جان می‌گذرانیم.

هوش مصنوعی: زمانی که بلای خود را دیدم، وجودم را از وجود خودم پنهان می‌کنم.

هوش مصنوعی: در انتظار و ترس از عشق تو مانند شمعی هستم که گاهی می‌خندد و گاهی می‌گرید.

هوش مصنوعی: چنان‌که غنچه‌ای که از سر ترش، دامنی پر از خون دارد، ما نیز در گریبان خود غرق غم و اندوه‌ هستیم.

هوش مصنوعی: من در طول روز و شب به سختی در دریایی طوفانی حرکت کرده‌ام، حتی اگر همیشه در حال غرق شدن باشم.

هوش مصنوعی: از موهای تو فکر می‌کنم، هرچند که حالا در حال و هوای پراضطرابی هستم.

هوش مصنوعی: ماه خیال و آرزوهایم مرا برهنه کرده، به گونه‌ای که از آنچه دارم، جز درد و غم چیزی نمی‌ماند.

هوش مصنوعی: از نزد خود، لباس مخصوصی برای من بفرست؛ چرا که بدون تو، در میان مردم عادی به سر می‌برم.

هوش مصنوعی: پرده‌ی زیبا و زرق و برق دار بیرونی چه فایده دارد وقتی که در درون آن، خود را بدون پوشش و در معرض دید دیگران قرار داده‌ایم.

هوش مصنوعی: مانند عطار، از دنیای مادی و دغدغه‌های آن رها شده‌ام و در دل بیابان، در آرامش و سکوت به سر می‌برم.