هوش مصنوعی: وقتی که زلف‌های آن جوان خوش چهره مانند تارهای ابریشمی می‌آید و به سمت من تاب می‌خورد، او هر لحظه دل من را به عشق خود مشغول می‌کند.

هوش مصنوعی: وقتی او مانند زلفی پیچیده و غافل می‌شود، من به سمت دین می‌روم و در همین حال در دام نادرستی گرفتار می‌شوم.

هوش مصنوعی: اگر همه‌ی مردم هم به من توجه نکنند، یک مو از زلف معشوق برای من کافی است و ارزشمند است.

هوش مصنوعی: ای ساقی، از شراب عشق به من بده، و بیا، زیرا دلق من مانند زرق و برق است. تا کی باید از غم سیاه خود بگویم؟

هوش مصنوعی: تا کی باید درگیر بحث و جدل باشم؟ من هم مست و دل مشغول هستم و هم بی‌خیال از سرزنش‌ها، مثل یک رند و قلنده.

هوش مصنوعی: دیگر نمی‌توانم به خاطر ظاهربینی و ریاکاری به ساختن بت ادامه دهم. از این به بعد به مکان‌های بتکده خواهم رفت و به مقام‌های واقعی پرداختم.

هوش مصنوعی: اگر دیو را در صومعه ببینم، امروز در کنار مغان مثل گبرها احساس شرم می‌کنم.

هوش مصنوعی: هرچند که در ظاهر، به جمع مؤمنان تعلق دارم، اما از نظر یقین و ایمان، در واقع به کیفرایان تعلق دارم اگر دقت کنی.

هوش مصنوعی: عطار هنگامی که قدم به مسیر فقر گذاشت، آن واقعیت فقر را از عمق وجودش درک و احساس کرد.