هوش مصنوعی: ما مردان کلیسا و زناریم، به نوعی به آیین کهن زرتشتی وابسته‌ایم و نامی از آن نیز داریم.

هوش مصنوعی: ما در این شهر مانند درویشانی هستیم که به دنبال گدایی و کمک دیگران می‌گردند، و در کوی عاشقان و مست‌ها، روزگار می‌گذرانیم.

هوش مصنوعی: ما به همه مفسدان اعتراف داریم و آنها را تایید می‌کنیم، ولی در برابر زاهدان و پرهیزگاران، چیزی را انکار می‌کنیم.

هوش مصنوعی: ما در گناه و قمار تجربه‌ای داریم و در جمع دوستان ماغن، رفتارمان به‌خوبی است.

هوش مصنوعی: ما تسبیح و لباس روحانی نمی‌خریم، بلکه در حقیقت، به دنبال ظاهر سازی و دورویی هستیم.

هوش مصنوعی: گاهی در مکان‌های تاریک و خفقان‌آور، دچار حالتی مستی می‌شویم و گاهی هم در حالتی هشیار و آگاهیم.

هوش مصنوعی: در مسیر جستجوی حقیقت و معرفت، گاهی با چشمانی بسته و نادان به پیش می‌رویم و گاهی با دقت و توانایی بیشتری حرکت می‌کنیم.

هوش مصنوعی: با وسوسه‌های نفس و شیطانی، در مقابل حق چه کسی از اسرار را می‌داند.

هوش مصنوعی: وقتی در صف دین کنار هم می‌ایستیم، متوجه می‌شویم که در واقع در دام نفس خود گرفتار شده‌ایم.

هوش مصنوعی: امروز عیب ما این است که همیشه در عشق ورزیدن به دوستان خود، دقت و توجه لازم را نداریم.

هوش مصنوعی: سال‌هاست که او آرزوی ماست و بدون او، حتی حاضر نیستیم به بهشت هم سر بزنیم.

هوش مصنوعی: اگر همه ما را به جهنم بیندازد، او می‌داند که آیا ما سزاوار این punishment هستیم یا نه.

هوش مصنوعی: بی‌یار، حتی لحظه‌ای نمی‌توان زنده ماند؛ در دوزخ و بهشت هم با یار زندگی معنا دارد.

هوش مصنوعی: ما بدون او هیچ نیستیم و هرچه اتفاق بیفتد برایمان اهمیتی ندارد. جز عشق او، از هر چیزی دیگر بیزاریم.

هوش مصنوعی: در مسیر وحدت و تلاش برای یکدلی، مانند عطار، از امور دنیوی و دوگانگی‌ها رهایی یافته‌ایم.