هوش مصنوعی: ما وقتی که درد او را احساس کردیم، از تمام دنیای مادی distancing کردیم و به دنبال او رفتیم.

هوش مصنوعی: در گوشه‌ای از نیستی، به شیوه‌ای عمیق و دردآور به یاد عشقش بی‌وقفه می‌نوشتم.

هوش مصنوعی: ما به بوی یقین توجه می‌کنیم و با دل خود فکر می‌کنیم که زهر تلخی را چشیده‌ایم.

هوش مصنوعی: گاه به دنبال او رفتیم و از دستش دادیم، و گاه در آرزوی او، بی‌وقفه در زحمت بودیم.

هوش مصنوعی: در دنیای پر از شگفتی‌های عشق، نام و صدای او را بارها شنیده‌ایم.

هوش مصنوعی: چگونه می‌توانیم درد او را درمان کنیم، چون ما این درد را با جان و دل خریده‌ایم؟

هوش مصنوعی: عشق او وقتی به ما نشان داده شد، ما در یک لحظه تمام حجاب‌ها و پرده‌ها را کنار زدیم.

هوش مصنوعی: نور چهره‌ی او مانند شعله‌ای درخشید و ما نیز از روشنایی آن، خود را دیدیم.

هوش مصنوعی: ما مشاهده کردیم که ما تنها از آب و خاک نیستیم و از هر دوی این‌ها فراتر رفته‌ایم و مسیری را انتخاب کرده‌ایم.

هوش مصنوعی: ما چه در خاک و چه در آب هستیم، اما آنچه هستیم در پردهٔ غیبت ناپیداست.

هوش مصنوعی: زمانی که پرده از روی واقعیت کنار رفت، ما به چیزی رسیدیم که از خود ما ناشی می‌شود، نه اینکه از آن دیگری باشد.

هوش مصنوعی: عطار به پیوستگی و اتحاد معنوی دست یافت و از زشتی‌های وجود انسانی فاصله گرفت.