هوش مصنوعی: وقتی که با غم عشق آشنا شدیم، از خوبی و بدی‌های دنیا فاصله گرفتیم و از آن‌ها جدا شدیم.

هوش مصنوعی: ما از وجود خود چشم پوشیدیم و در جاودانگی تو جاودانه شدیم.

هوش مصنوعی: در مسیر ناامیدی قرار گرفتیم و به جای رسیدن به خواسته‌های خود، به قدرت و موفقیت بزرگی رسیدیم.

هوش مصنوعی: به خاطر آنکه همه چیز را از دست تو گرفتم، اکنون تمام جهان به تو تعلق دارد و همه ما به طور کامل به تو پیوسته‌ایم.

هوش مصنوعی: وقتی که یک اشاره از آن داستان را نشان دادی، ما در عظمت کبریایی غرق شدیم.

هوش مصنوعی: از زمانی که در عشق راهنمایی را پذیرفتیم، در دنیای عشق به یک رهبر تبدیل شدیم.

هوش مصنوعی: ای دل، تو کجا هستی و او کجاست؟ این چه سخنی است که می‌گوییم؟ ما در کجا به سر می‌بریم؟

هوش مصنوعی: سال‌ها تلاش کردیم تا نفس خود را پاک کنیم، و امیدوار بودیم که شاید به یک گنج باارزش تبدیل شویم.

هوش مصنوعی: زمانی که چهره‌ات را چون آفتاب به نمایش گذاشتی، احساس بی‌ارزش بودن کردیم و وقتی که مانند هوا شدی، حالتمان تغییر کرد.

هوش مصنوعی: وقتی نتوانستیم زیبایی تو را تحمل کنیم، سرگردان و گیج مانند آسیا در چرخش شدیم.

هوش مصنوعی: وقتی که در عشق تو به حالت محرم درآمدیم، مانند پرنده‌ی توتیا در زیر زمین گرفتار شدیم.

هوش مصنوعی: در این مسیر ناامید نشو، ای عطار، هرچند که ما از امید فاصله گرفته‌ایم.