هوش مصنوعی: تمام تلاشی که در طول زندگی‌ام انجام دادم، به خاطر ترس و اضطراب بوده و در نهایت همه این‌ها را به خاطر یک لحظه ضعف از دست دادم.

هوش مصنوعی: راهب دیر به محفل خود، مانند یک سپاه، انواع و اقسام عشق را معرفی کرد و ما نیز در این گردهمایی، پایبند به عشق شده و آن را به نمایش گذاشتیم.

هوش مصنوعی: با شادی و سرزندگی در میدان حاضر شدیم و با صدای بلند بر اوج هستی فریاد زدیم.

هوش مصنوعی: آسمان برای ما جایی ندارد و نمی‌تواند بر ما سایه بیفکند، چرا که نه به وسیلهٔ اسب و نه به وسیلهٔ ساخت و ساز، خود را به این مقام نرسانده‌ایم.

هوش مصنوعی: وقتی عشق زیبایی‌اش بر ما تجلی کرد، به دل‌مان اهمیتی ندادیم و از قید و بندها آزاد شدیم.

هوش مصنوعی: ما به خاطر شکرگزاری از او دل‌مان را سوزاندیم و قبله‌گاه‌مان را از معبدهای او ساختیم.

هوش مصنوعی: هرچند که دین و دل را بر او نثار کردیم، اما او را نشناختیم و ارزش‌اش را درک نکردیم.

هوش مصنوعی: ساقیِ مجلس، درد و رنج ما را بشنو و مرا درک کن، چرا که ما همواره با پرده‌ای از درد مواجه‌ایم که آن را با عشق سر می‌دهیم.

هوش مصنوعی: ما از دردی که تو داری رنج می‌کشیم، نه به این دلیل که خودمان آسیب دیده‌ایم، بلکه چون درد تو ما را تحت تأثیر قرار داده است.

هوش مصنوعی: اگر راست و درست است که با تو سخن می‌گوید، پس باید همه ما هم از خودمان دست بکشیم و به دیگران توجه کنیم.

هوش مصنوعی: تنها چیزی که از عطار به یاد داریم، کلمات اوست؛ بنابراین با استفاده از قدرت کلام، به بیان سخنان او پرداخته‌ایم.