هوش مصنوعی: بدون وجود تو در دنیا به چه چیز نگاه کنم؟ بدون لبهای تو، کل عالم به شیرینی می‌رسد.

هوش مصنوعی: اگر نتوانم روی تو را ببینم، پس برای چه زحمت کشیدن برای دیدن چشم‌های هندو را به خودم بدهم؟

هوش مصنوعی: وقتی که از دیدنت ناراحت شوم، دیگر نمی‌توانم به چهره‌ات نگاه کنم، زیرا می‌ترسم که به دنبال آن، چهره‌ام آلوده به این احساسات و تأثیرات منفی شود.

هوش مصنوعی: با وجود اینکه دنیا می‌تواند پر از خطر باشد، من از آن نمی‌ترسم و خودم را در برابر تهدیدها ضعیف نمی‌بینم.

هوش مصنوعی: من به خاطر زیبایی موی تو، دنیا را فراموش کرده‌ام و نمی‌توانم از کنار کوی تو عبور کنم.

هوش مصنوعی: اگر عمر کوتاه و ارزشمندی دارم، با این عمر کم چه کار کنم؟

هوش مصنوعی: تمام وجود جهان زیبایی و صداست، اما اگر کسی چشم و گوشش بسته باشد، چه می‌تواند ببیند یا بشنود؟

هوش مصنوعی: وقتی نمی‌توانم خبری از تو به دست آورم، حیران و سردرگم چه کاری می‌توانم بکنم؟

هوش مصنوعی: هرچقدر که وجودم به عشق تو پرتلاطم و بی‌تاب است، اما چون نمی‌توانم به درستی سخن بگویم، نمی‌دانم چه باید بکنم.

هوش مصنوعی: اگرچه من بسیار ضعیف‌تر از کاه هستم، اما دست به کار می‌شوم و با تمام توانم در مقابل کوه ایستادگی می‌کنم.

هوش مصنوعی: اگر هزاران سال هم سجده کنم، هیچ فایده‌ای ندارد؛ من فقط به همین اندازه می‌توانم تلاش کنم.

هوش مصنوعی: تو گفته بودی که با لب‌های خشک و چشمانی پر از اشک، در را به روی همه باز کنم.

هوش مصنوعی: دل من بدون تو مانند آتش می‌سوزد و این درد را با اشک‌هایم تسکین می‌دهم.

هوش مصنوعی: می‌گوید وقتی خواستم با عشق و اشتیاق به جلو بروم، ناگهان همه چیز به هم ریخت و حالا نمی‌دانم باید چه کار کنم.

هوش مصنوعی: تو مسافری و من هیچ و پوچ هستم. در پایان این سفر چه باید بکنم؟

هوش مصنوعی: وقتی تو به دنبال خود هستی، من گم شده و حیران هستم و بی‌خبری را به جان می‌خرم.

هوش مصنوعی: وقتی درون و بیرون تو یکی است و هیچ کس دیگری وجود ندارد، من چه چیزی می‌توانم از خودم نشان دهم؟

هوش مصنوعی: مرا درون خود ببر و به من اجازه بده که تنها تو باشی و من دیگر هیچ چیز نکنم.

هوش مصنوعی: در اثر اندوه تو، فردی مانند فردوسی محو و ناپدید شده است. باید در روز قیامت، مرا جمع کنند.