هوش مصنوعی: از این دریا که جانم در آن غرق شده بود، خود را نجات دادم، اما هنوز در درونم غرق هستم.

هوش مصنوعی: من در این دریا بسیار سفر کردم و گفتم که با این سفر، چشمانم به وسعت دریا باز شده است.

هوش مصنوعی: زمانی که به عمق دریا نگاهی می‌اندازم، متوجه می‌شوم که حتی یک تار موی من هم نمی‌تواند به عظمت دریا باشد و نمی‌توانم همه‌ی رازهای آن را درک کنم.

هوش مصنوعی: کسی که بر این دریا نظر کند، همیشه نشانه‌های خوشی به من می‌دهد.

هوش مصنوعی: اما کسی که در دریا غرق شده است، نمی‌دانم تا چه زمانی ممکن است نشانی از او پیدا شود.

هوش مصنوعی: اگر چشمی نباشد که عمق دریا را ببیند، چرا مهم است که من در این دریا غرق شوم؟

هوش مصنوعی: من مانند یک نابینای به دنیا آمده، در این دریا مانند یک کشتی، همه چیز را روی زمین پیش می‌برم.

هوش مصنوعی: وقتی که در دریا به حرکت درآیم، دیگر نمی‌توانم مانند مردی با دامن خشک و تر باقی بمانم.

هوش مصنوعی: اگر کسی در آب حیات در حال تشنگی بمیرد، چه می‌توانند درباره او بگویند؟ من همان فرد هستم.

هوش مصنوعی: شکوه و افسوس از این است که آنچه را به دنبالش بودم، پیدا نکردم و در نتیجه، دلم از این غم پر شده و روح من در اندوه باقی مانده است.

هوش مصنوعی: من یک شبه به موفقیت نرسیدم، اما با شیوه‌های مختلف سخن می‌گویم و بهترین حرف‌ها را ارائه می‌کنم.

هوش مصنوعی: من از دانشی که دارم، از طعم شیرین شکر بیشتر خوشحالم، چرا که یک تکه شکر در دهانم ارزش بیشتری دارد.

هوش مصنوعی: دل من بسیار از علم و دانش غافل شده است و اکنون به دنبال حقیقت و واقعیت‌هایی هستم که مشخص و واضح هستند.

هوش مصنوعی: اگر کارهایم علنی نشود، مانند مرده‌ای در گور می‌مانم.

هوش مصنوعی: اگر عطار را در حالتی بیابم که در دنیا گم شده، تلاش می‌کنم او را به دریای عظمت و موفقیت برسانم و از این حالت نجات دهم.