هوش مصنوعی: در این دنیا و در این مکان خاکی که من زندگی می‌کنم، میان نفس و هوای اطراف، به زحمت دست و پا می‌زنم.

هوش مصنوعی: من هزار بار خواستم که یکبار هم که شده، از دست تقدیر و زمانه به حال خودم بیاندیشم و به وضعیت نابسامانم اعتراض کنم.

هوش مصنوعی: چگونه می‌توانم مشکلات و گره‌های ذهنی‌ام را حل کنم، در حالی‌که از دنیای پیچیده و پر از چالش اطرافم هزاران مشکل دیگر هم وجود دارد؟

هوش مصنوعی: از هرکسی که شکایت کنم، فایده‌ای ندارد؛ چون می‌دانم که مشکل من از خودم ناشی می‌شود و دردسرهای زندگی‌ام سر خود من است.

هوش مصنوعی: من هیچ راه نجاتی ندارم، زیرا دشمن من به گونه‌ای در نزدیکی من است که حتی در لباس من پنهان شده است.

هوش مصنوعی: من نمی‌توانم در مورد خودم قضاوت دقیقی داشته باشم، چون در هر محاسبه‌ای که انجام می‌دهم، گرفتار خودم هستم.

هوش مصنوعی: من هزار بار عقل و اندیشه‌ام را در یک روز به خاطر وسوسه‌های نفس و آرزوهای دنیوی به قعر دوزخ می‌افکنم.

هوش مصنوعی: اگر ابلیس را نپذیرم که با طبع من سازگار نیست، در عوض اگر از نفس خود پیروی کنم، به دشمنی چون اهریمن تبدیل می‌شوم.

هوش مصنوعی: وقتی روح من در میان خارها و پریشانی‌ها قرار می‌گیرد، مانند بلبل که در باغ گل نشسته است، آرامش پیدا می‌کند؛ چرا که وطن من جایی است که جانم در آن شاداب و زنده است.

هوش مصنوعی: عطار به این نکته اشاره می‌کند که شایسته است که او لباس کاغذی بر تن کند، زیرا تحت تأثیر نفس و رفتارهای ناپسند قرار گرفته و آنچه به او رسیده، به نوعی لباسی از مرگ و ناخوشی است. به عبارت دیگر، او می‌گوید که بهتر است به جای لباس‌های کاذب و دنیاست، به حقیقت و معنای عمیق‌تری از زندگی بپردازد.