هوش مصنوعی: هرگز نمی‌توانی دل آزرده و خونین مرا شاد کنی، می‌دانم که زخمی هستم و می‌دانی که تسکینم نمی‌دهی.

هوش مصنوعی: ای شادی که در دل غمگینان جا داری، می‌دانم که یک لحظه شادی نمی‌تواند دل پر از غم را بی‌غم کند.

هوش مصنوعی: هرگاه که دم می‌زنم و نفس می‌کشم، اگر با من هم صحبت شوی خوب است وگرنه حتی یک لحظه هم با خودم هم‌صحبت نخواهم شد.

هوش مصنوعی: من هر روز بیشتر به تو وفادار می‌شوم، اما می‌دانم که تو هیچ کمبودی از نظر بی‌وفایی نخواهی داشت.

هوش مصنوعی: وقتی که غم و راز دلم را با اشک‌هایم پنهان می‌کنم، می‌دانم که در پس پردهٔ این راز کسی وجود ندارد که مرا درک کند.

هوش مصنوعی: گفتی که اگر بخواهی، با تو پیمانی می‌بندم، ولی اگر تو هم با من عهد کنی، می‌دانم که آن عهد را محکم نگه نمی‌داری.

هوش مصنوعی: روزی که تو دل مرا بردی، گفتی که جانم را ببر و ای آرامش جان و دل، می‌دانم که این کار را هم نمی‌کنی.

هوش مصنوعی: اگر بپذیری که من جانم را فدای تو کنم، این کار آسانی است؛ اما سخت است که بعد از رفتن من، تو ناراحتی و غمگین نشوی.

هوش مصنوعی: تو در جمع افرادی با دل‌های بزرگ نشسته‌ای و لحظه‌ای هم دل عطار شاد نمی‌کنی، این را می‌دانم.