هوش مصنوعی: ای جان و جهانی که داری، می‌دانم که اگر بخواهی، نمی‌توانی خود را نشان دهی و من نیز می‌دانم که تو با این کار نمی‌توانی جان و جهانی را دلبسته و مجنون کنی.

هوش مصنوعی: تو با زلف‌های دوگانه‌ات دل یکتای مرا به زانو درآوردی، اما می‌دانم که آن زلف‌ها هرگز نمی‌توانند به یگانگی برسند.

هوش مصنوعی: اگر به تو ظلم شود یا نشود، در هر حال کار تو به همین شیوه ادامه می‌یابد. می‌دانم که با عمد این کار را نمی‌کنی.

هوش مصنوعی: در هجوم به احساسات و عشق، در بازی با موها و لب‌هایت، زیرا می‌دانم که این کار را تنها تو انجام نمی‌دهی.

هوش مصنوعی: وقتی که عاشق رنج‌کش را در زمین دفن کنی، او همچنان در دل خودت باقی می‌ماند و نمی‌توانی واقعیات او را فراموش کنی.

هوش مصنوعی: تو گفتی که روزی دهانت را ببوسم و شیرینی آن را احساس کنم. این را به زبان گفتی، اما می‌دانم که عمل نمی‌کنی.

هوش مصنوعی: اگر به خاطر بوسه‌ای جان و تنم را از من گرفتی، می‌دانم که نمی‌خواهی عاشقی دیوانه را در این دنیا رسوا کنی.

هوش مصنوعی: گفتی که شبی با تو کنار می‌آیم و دست در دست هم خواهیم بود، اما ای کاش این دروغ نباشد و من می‌دانم که این کار را با من نخواهی کرد.

هوش مصنوعی: تو به من گفتی که در حقّ تو بی‌مهری کرده‌ام، ای عطار! اما بهتر می‌دانم که همه می‌دانند که تو چنین کارهایی را نمی‌کنی.