هوش مصنوعی: وقتی که همه چیز از دستم خارج شد و نمی‌توانم کار کنم، نمی‌دانم چه باید بکنم. حالا که این وضعیت پیش آمده، به هیچ جا نمی‌توانم برگردم و احساس سرگشتگی می‌کنم.

هوش مصنوعی: در دل این عالم فریبنده، مانند شمعی که ذوب می‌شود، اشک می‌ریزم و رنج‌هایم را تحمل می‌کنم.

هوش مصنوعی: زندگی به من فرصتی نداده و من نمی‌توانم بیشتر از این در آرزوها و خواسته‌هایم غوطه‌ور شوم.

هوش مصنوعی: مثل گلی که فقط یک روز عمر دارد و در میان صد خار نشسته، بر سر پاهایم چه بلندای نامی دارم؟

هوش مصنوعی: وقتی که پردهٔ من پاره شد و پرده‌نشینان پشت آن به چرخش درآمدند، دیگر چه فایده‌ای دارد که من به نوازش پرده‌های دیگر ادامه بدهم؟

هوش مصنوعی: من وقتی که راه حلی برای مسئلم پیدا نمی‌شود، چه باید بگویم و چه تدبیر دیگری می‌توانم بیاندیشم؟

هوش مصنوعی: داستان غم تو را چگونه بیان کنم وقتی که خودم دلشکسته و تنها در پی درخواست و نیازم هستم.

هوش مصنوعی: برای چه می‌خواهم بیشتر صحبت کنم، وقتی که هنوز راه طولانی‌ام در پیش است؟

هوش مصنوعی: ای دل، عطار، سخن نگو که در این مکان نمی‌توان از اسرار درونی‌ام پرده‌برداری کرد.