هوش مصنوعی: اگر گنجی را از جایی دزدیده باشم، می‌خواهم به محلی بروم که دلرباست.

هوش مصنوعی: به خاطر عشق و شوقی که دارم، جانم را به آسانی فدای معشوق می‌کنم، اگر به جایی برسم که جانم افزون شود.

هوش مصنوعی: عشق همچون دریایی عمیق است و من در عمق آن غرق شده‌ام تا بتوانم به شناخت و آگاهی از آن دست پیدا کنم.

هوش مصنوعی: زمانی که کسی نمی‌تواند بر روی سطح دریا بایستد، من چگونه می‌توانم بدون سر و پا بر روی آن حرکت کنم؟

هوش مصنوعی: زندگی دایره‌وار ادامه دارد و هر چیز در جای خود قرار دارد، اما من چگونه می‌توانم راهی برای رسیدن به مقصد خود پیدا کنم؟

هوش مصنوعی: اگر مسیر بزرگی را انتخاب کرده‌ام، تا ابد راضی‌ام که تنها به یک هدف که همان درایی است پایبند باشم.

هوش مصنوعی: از خوشحالی سرم را بالا می‌آورم مانند نان، اگر به میم مرحبا برسم.

هوش مصنوعی: وجود ندارد که من بتوانم در تاریکی پی ببرم که آیا حیوانی در آنجا هست یا نه.

هوش مصنوعی: وقتی در دنیای نادرست و غیرواقعی قرار دارم، بسیار بعید است که بتوانم از واقعیت، داستانی را دنبال کنم.

هوش مصنوعی: من به راهی می‌روم که نه دین را می‌شناسم و نه دلم را، فقط به امید اینکه نسیمی مرا راهنمایی کند تا مسیر درست را پیدا کنم.

هوش مصنوعی: اگر کسی که چندین بار من را کشته در خفا و پنهان است، چطور می‌توانم از کجا به دنبال خون‌بها و جبران خسارتم بروم؟

هوش مصنوعی: سرانجام به جایی می‌روم که در چاه است، هرچند که در هر لحظه پر از روحیه‌ها و احساسات بالاتر از خودم هستم.

هوش مصنوعی: چون عشق مرزی ندارد و پایانی برای آن نیست، چگونه می‌توانم به انتهایی در این مسیر برسم؟

هوش مصنوعی: با توجه به اینکه این جهان در واقع خود نشانه زوال و فناست، من باید از آن جهانی که پایدارتر است، طلب بقایی کنم.

هوش مصنوعی: اگر از پیشانی‌ام نشانی از بقا نیست، پس از آن می‌دانم که در پایان همیشگی، فنا و نابودی وجود دارد.

هوش مصنوعی: در این بیت شاعر به احساس رضایت و خوشحالی خود اشاره می‌کند. او می‌گوید که حتی اگر در جایگاهی کوچک و دورافتاده زندگی کند، باز هم دلی شاد و خرسند دارد. در واقع، او به ارزش‌های ساده و بنیادی زندگی توجه کرده و از آن‌ها لذت می‌برد.