هوش مصنوعی: اگر بخواهم غم‌هایم را بشمارم، تعداد زیادی از آن‌ها را دارم که هیچ‌کس نمی‌تواند حتی یکی از آن‌ها را باور کند.

هوش مصنوعی: غمی که دارم قابل شمارش نیست، مگر اینکه اشک‌هایم را بریزم و آن‌ها را بشمارم.

هوش مصنوعی: اگر انگشت نمی‌تواند این غم را از سر من دور کند، پس چشمانم با اشک‌هایشان این غم را حمل می‌کنند.

هوش مصنوعی: با این‌که اشک‌های زیادی با اندوه ریخته‌ام، فکر نکن که دیگر اشکی نخواهم ریخت.

هوش مصنوعی: از مردم این زمان جدا شدم و بسیاری اشک‌های خونین را در کنار خود ریختم.

هوش مصنوعی: وقتی چهره محبوبم از دیدم دور شد، به شوق او، بر روی خودم از خون عشق نقاشی می‌کنم.

هوش مصنوعی: اکنون که همه چیز از دستم خارج شده و نمی‌توانم کاری انجام دهم، چه اقدامی از من برمی‌آید؟

هوش مصنوعی: در دل من احساسات و رازهای زیادی وجود دارد که نمی‌دانم آیا روزی به همه مشخص خواهد شد یا نه.

هوش مصنوعی: هیچ کسی را که مانند یک فرد با دل و احساس باشد در این دنیا ندیدم، بنابراین عشق و ارادتم را به او به دل می‌سپارم.

هوش مصنوعی: من خود را همانند عطار می‌دانم و به صفای او ناز می‌کنم، اما همچون سیاره زهره، که تنها جلوه‌ای موقتی دارد، نمی‌توانم حتی لحظه‌ای خود را درخشان نشان دهم.