هوش مصنوعی: من حتی سر مویی از علم و دانایی نیستم، حالا چگونه ممکن است عالمی باشم در حالی که خودم را هم نمی‌شناسم?

هوش مصنوعی: من آن‌قدر در خودم غرق شدم و از خودم دور شدم که انگار فقط یک لحظه از عمرم باقی مانده است.

هوش مصنوعی: من دلی ندارم که در پی آن باشم، حتی اگر دلی داشته باشم، در این دنیا چیزی برای من نیست.

هوش مصنوعی: زمانی که دل را نمی‌یابم و هیچ نشانه‌ای از آن ندارم، باز هم چرا باید خود را در غم و اندوه بسیار غرق کنم؟

هوش مصنوعی: خوشبختانه، از وجود و عدم خودم، اگرچه شادی ندارم، اما غمی هم ندارم.

هوش مصنوعی: می‌خواهم بگویم که زخم و درد من به قدری عمیق است که حتی در این دنیا و آن دنیا هم درمانی برایش پیدا نمی‌کنم.

هوش مصنوعی: من در دل خود رازی دارم که نمی‌دانم به کی بگویم، زیرا هیچ‌کس را که بتوانم به او اعتماد کنم، ندارم.

هوش مصنوعی: من با قدرتی همچون هفت دریا حریفان زیادی را به چالش می‌کشم، اما حتی از پس یک شبنم هم برنمی‌آیم.

هوش مصنوعی: دریا هر لحظه جواهرهای زیادی می‌دهد، اما من به دلیل نقصی که دارم، قادر به نگه‌داشتن آنها نیستم.

هوش مصنوعی: اگر یک گوهر به دستم بیافتد، قسم می‌خورم که ارزش من از هر دو جهان بیشتر است.