هوش مصنوعی: برای غم تو فریاد می‌زنم، اما هیچکس نیست که به فریادم برسد. نمی‌دانم با که درد دل کنم، چون شریکی برای نفس کشیدن و درددلی ندارم.

هوش مصنوعی: گفتم در غم تو کسی به من کمک خواهد کرد، اما حالا می‌بینم که هیچ کس جز خودم نیست که به یاری‌ام بیاید.

هوش مصنوعی: ای روح بخش زندگی‌ام، تو دستم را بگیر، والا هیچ‌کس به کمکم نخواهد آمد چون به کسی که به او دسترسی نداشته باشم، نیاز دارم.

هوش مصنوعی: اگر به من برسی، حتی اگر اندازه یک ذره صبر داشته باشی، آیا در کنار تو می‌توانم بایستم؟ زیرا حتی آن ذره هم برای من کافی نیست.

هوش مصنوعی: زمانی که در راه تو شیران قدرتمند و شجاع نتوانستند پیش بروند، من نمی‌توانم دیگر امیدی به دمی از قدرت و شجاعت داشته باشم.

هوش مصنوعی: من نمی‌توانم به خاطر عشق و دلدادگی‌ام در اطراف تو بگردم، چون تاب و توان تحمل سختی‌ها و موانع این راه را ندارم.

هوش مصنوعی: من در این دنیا به شدت احساس تنگی و درد می‌کنم، مانند سیمرغی که در قفس اسیر شده و از نزدیک شدن به معشوق خود محروم است. احساس می‌کنم که در محدودیت‌ها و مشکلات قرار دارم و نمی‌توانم به آزادی و نزدیکی که آرزویش را دارم، دست پیدا کنم.

هوش مصنوعی: عطار به نشانه عشق و ارادتش، حاضر است که خاک پای تو را بگیرد تا از آن سرمه‌ای بسازد و بر سر من بمالد. اما اگر من احساس نکنم که به این اشتیاق نیاز دارم، چه ارزش و معنایی خواهد داشت؟