هوش مصنوعی: دیشب در خواب چشمی را دیدم که از دریایی از خون گوهرهای گوناگون جاری بود. متوجه شدم که هر گوهری که وجود دارد، منبع دیگری از گوهرها نیز در عمق دریا وجود دارد.

هوش مصنوعی: از چنین دریایی که به خاطر اشک‌های من به دورم جمع شده، اگر کشتی عمرم در میان گرداب انکار غرق شود.

هوش مصنوعی: چرا امواج این دریا از سطح بسیار بالا نمی‌گذرند، در حالی که من در عمق آن، پایین‌تر از سطح پایین دریا را یافته‌ام؟

هوش مصنوعی: در چنین دری نمی‌توانم تصمیم بگیرم که آشنا شوم، زیرا در این دریا نه شروعی و نه پایانی یافتم.

هوش مصنوعی: خدا می‌داند که اگر در طول عمرم از نبود توانایی، هیچ عاشقی را در این دریا به عنوان شناگر پیدا نکرده‌ام.

هوش مصنوعی: من از اینکه سرم را از گریبان بیرون بیاورم شرم دارم، زیرا زمانی که چشمانم را به دریا می‌زنم، دامنم را تر می‌یابم.

هوش مصنوعی: با این دقت و احتیاطی که دارم، از سال‌های سخت و بی‌بارانی که در پیش روست، کاملاً در امانم؛ زیرا از در و پنجره‌های زندگی‌ام، به اندازه کافی نعمت و برکت دریافت کرده‌ام.

هوش مصنوعی: چشمان من به اندازه‌ای پر از احساسی است که می‌تواند بر آب‌های هفت دریا تأثیر بگذارد و به همین خاطر، در سفر به دور دنیا، به زودی به هفتاد سرزمین مختلف دست یافتم.

هوش مصنوعی: من در بیابانی خشک و بی آب و علف سرگردان بودم، اما به وضوح دریای پر از خون را در ذهنم تصور کردم.

هوش مصنوعی: از اشک‌هایم حیرت‌زده‌ام، چرا که در هر قطره‌ای که می‌ریزم، عمق و غنای یک صد دریا را می‌بینم.

هوش مصنوعی: عجب است که هر بار که اشکی از چشمم می‌ریزد، حس می‌کنم مانند صد دریای خون در آن قرار دارد.

هوش مصنوعی: جزر و مد دریا و قطره‌های آب به نوعی با هم یکسان هستند، چون همه آنها از یک منبع بزرگتر، یعنی دریا، آمده‌اند و به هم متصل هستند.

هوش مصنوعی: من از کنار دریای سبز به تماشا نشستم و اکنون پس از تجربه‌های تلخ و دردناکی که داشتم، دریای سرخ را یافته‌ام.

هوش مصنوعی: چشم‌های آبی من را در این دریاى اشک پیدا کردم، گاه در خون و گاه از ناله‌ام، به نوعی اشاره به احساسات عمیق و دردهای درونم است.

هوش مصنوعی: آیا کسی می‌تواند به من کمک کند تا در این دریا خود را پیدا کنم، در حالی که من توانستم مانند یک مرد به عمق دریا بروم و عمق وجود خود را بشناسم؟

هوش مصنوعی: از خداوند شکرگذارم که اگرچه این دریا ممکن است مرا در خود غرق کند، اما در عوض، از آن زیبایی و ثروت‌های بی‌نظیری به دست آورده‌ام.

هوش مصنوعی: در این دریای خون، هر قطره خونین که وجود دارد، من برای هر کدام از آن‌ها دردی خاص را یافته‌ام که به سوی آن می‌برد.

هوش مصنوعی: با خودم گفتم که می‌خواهم بروم و از آن دریای خون عبور کنم، اما در میانه راه گم شدم و به جایی رسیدم که فقط سرما و وزش باد سوزان را یافتم.

هوش مصنوعی: دل من وقتی که به دور این دریا می‌چرخد، در هر لحظه هزار و صد قهرمان را می‌بیند.

هوش مصنوعی: اگر کسی در این دریا کشتی امیدش را به آب بیندازد، متوجه خواهد شد که باد سردش شمالی است و باید با صبر مانند لنگر، پایدار بماند.

هوش مصنوعی: در آسمان، تلاطم و حرارت ناشی از تابش آفتاب، مانند شعله‌های آتش است و من از حسادت این دریا که همچون جرقه‌ها و خاکسترهایی پر از انرژی است، متوجه شدم که چقدر آتش در وجودش نهفته است.

هوش مصنوعی: اگرچه آسمان پر از جواهرات و زیبایی‌هاست، اما من در کنار این دریا چیز ناچیزی پیدا کردم.

هوش مصنوعی: این دریا از عمق دل و احساسات من بوجود می‌آید، در حالی که آن دریا از درد و رنجی که در درون دارم، سرچشمه می‌گیرد. من دل را مانند یک جوهر ارزشمند و گرانبها یافتم.

هوش مصنوعی: وقتی دلم را به وسعت دریا پر از احساسات کرده‌ام، نگران نیستم؛ زیرا مانند عطار، درخشش و روشنی صبح را در زندگی‌ام یافته‌ام.