هوش مصنوعی: به خاطر تحمل فراوان غم‌ها در روز و شب، دیگر جایی برای شادی در وجودم باقی نمانده و تنها غصه بر غصه افزوده‌ام.

هوش مصنوعی: اگر شادی را به‌سوی غم ببرم، می‌بینم که غمم کم‌رنگ شده است. چون روی شادی را دیده‌ام، دیگر از غم ناراحت نیستم.

هوش مصنوعی: اگرچه در این مکان لحظاتی شاد وجود دارد، اما من هرگز شادی واقعی را تجربه نکرده‌ام، فقط درباره‌اش شنیده‌ام.

هوش مصنوعی: هیچکس را اجازه ندهید که به من یا به رنج‌های من نزدیک شود، زیرا من به‌خاطر عشق، این درد را به صورت قطعی پذیرفته‌ام.

هوش مصنوعی: من تا چه زمانی باید از درد عشق صحبت کنم، در حالی که همیشه به خاطر آن درگیرم و نفس و روح من در دل و جانم هستند ولی بدنم بی‌خبر از این حال و در دلتنگی به سر می‌برد؟

هوش مصنوعی: من هیچ‌گاه فرصتی پیدا نکرده‌ام که به اندازه زمانی که با جانوران طبیعت بوده‌ام، در آرامش و سکوت بگذرانم.

هوش مصنوعی: هرچند من در جایگاه انصاف قدمی ننهاده‌ام، اما از سوی اهل ستم، پای در این راه گذاشته‌ام.

هوش مصنوعی: در گوشه‌ای نشسته‌ام و به خاطر دردهای بسیار غم و اندوه زیادی را تحمل کرده‌ام. در این مدت سفرهای زیادی را نیز طی کرده‌ام.

هوش مصنوعی: زندگی‌ام را در نادانی و ساده‌انگاری سپری کردم و هنوز هم به خاطر حرص و طمع مثل کودک نابالغی هستم.

هوش مصنوعی: هر روز در ذخیره‌ام از دانش و تجربه کمتر می‌شود، زیرا دری که به این دانش وارد شده‌ام، محدودتر شده است.