هوش مصنوعی: صبح که فرارسید، پرچم را برافراز، ای جوان! از لطفِ قدمت، زحمت بکش.

هوش مصنوعی: بیا که گل و یاسمین شکفته‌اند، تا با هم بنشینیم و به گفتگو بپردازیم، ای خدمتکار.

هوش مصنوعی: بیایید نگاهی به زندگی بیندازیم و از لذت‌های آن بهره‌مند شویم؛ زیرا دنیای ما حالا به مانند بهشت زیبای ارم شده است.

هوش مصنوعی: به خاطر شدت وزش باد، گل‌های لطیف و زیبا بر زمین افتاده‌اند و حالا ما در دل زمین و خاک و غم فرو رفته‌ایم، ای بنده.

هوش مصنوعی: از گذر عمر، چه چیزی باعث افتخار ماست؟ فقط همین است که زندگی‌ای وجود دارد و دو نفس داریم، ای جوان.

هوش مصنوعی: پس اگر چنین است، به یقین باید مدت عمر خود را به چه اندازه در غم و اندوه سپری کنیم، ای جوان.

هوش مصنوعی: این همه مشکلات و سختی‌ها به زودی سپری می‌شود و جان و دل از زحمت و ظلم رهایی می‌یابد، ای خدمتگزار.

هوش مصنوعی: زمانی فرامی‌رسد که ما دوباره به پشت تو تکیه کنیم و شکم را پر کنیم ای بنده.

هوش مصنوعی: ای پسر، از خضر طلب آب نکنیم و ای غلام، از جم جام نخواهیم.

هوش مصنوعی: به واقعیت و وجود جهان توجه کن و ببین که چگونه همه چیز در حالتی از نبود و عدم قرار دارد، ای بنده.

هوش مصنوعی: وقتی همه در خطر نابودی قرار گرفتند، ای نوکر، تو هم باید زودتر ناپدید شوی.

هوش مصنوعی: خودت خوب می‌دانی که همه‌ی دنیا به اندازه‌ی هیچ ارزشی در برابر مرگ ندارد، ای غلام.

هوش مصنوعی: در نهایت، مرگ پایان زندگی است. بنابراین، چه عمر طولانی داشته باشی و چه کوتاه، تفاوتی نمی‌کند.

هوش مصنوعی: پس غم عطار را در این زمان با شراب و مهربانی برطرف کن، ای جوان!