هوش مصنوعی: در عشق تو به یکباره تمام وجودم را گم کرده‌ام و حالا مانند یک ستاره در آسمان سرگردانم.

هوش مصنوعی: اگر نقطهٔ دل در جایی ثابت و محکم بود، من هم مانند پرگار سرگردان نمی‌شدم.

هوش مصنوعی: دل از دستم رفته و جانم به دنبال آن است که از این دنیا برود، چه خوب است که این اتفاق بیفتد.

هوش مصنوعی: ای ساقی، بر جسم من نور خورشید بریز و جام پر از خون را به جانم بده.

هوش مصنوعی: رنج و عذاب درونم را در جامی بریز و به کسی بفروش که جانم را در ازای آن بخرد.

هوش مصنوعی: جام را پر کن، نه بیشتر و نه کمتر، زیرا که نه در حال مستی هستم و نه به هوش.

هوش مصنوعی: در حالت حیرت و سردرگمی به زمین افتاده‌ام، لطفا دست مرا از این وضعیت نجات نده.

هوش مصنوعی: من یک جام دارم که واقعیت را پنهان نمی‌کند و بر تصدیق و حقیقت تأکید دارد.

هوش مصنوعی: من دارای وجودی هستم که به خاطر نادانی‌ام، نمی‌توانم به واقعیت‌ها اعتراف کنم و به انکار خود ادامه می‌دهم.

هوش مصنوعی: نمی‌توانیم بیشتر از این در گفت‌وگو و ارتباط با روح و نفس خود غرق شویم.

هوش مصنوعی: چقدر باید از درد و رنج درون خود بخورم و بگذارم که جانم در عذاب بماند. تا چه زمانی باید به این حال اندوه و ناامیدی ادامه دهم؟

هوش مصنوعی: من از این وجود و هستی خسته و درمانده‌ام، امیدوارم که به راحتی به حالت عدم و نیستی برسم.

هوش مصنوعی: وقتی که با وجودم به تو نمی‌رسم، پرده‌ی وجودت را کنار بزن تا از عدم فاصله بگیرم.

هوش مصنوعی: برای این که رازهای دو جهان و علم اسرار در وجود من آشکار شود.

هوش مصنوعی: من با فریاد و شوقی چون پرنده‌ای که از دام خلاص شده، از تنگنای افکار و اندیشه‌هایم خارج می‌شوم.

هوش مصنوعی: هر وقت که شرایط برای من مهیا شود، جهان پر از عطر می‌شود و مانند مشک خوشبو خواهد بود.