هوش مصنوعی: درد من تا زمانی ادامه دارد که به درمان آن برسم و تو نیز تا زمانی که به آرامش دست نیابی، در آرامش نخواهی بود.

هوش مصنوعی: وقتی که من از علم و عمل بی‌بهره‌ام، چگونه می‌توانم به پاداش برسم؟

هوش مصنوعی: این مسیر بزرگ و دشوار برای من بی‌دلیل و بی‌سر و سامان است، اما در نهایت یا به هدفم خواهم رسید یا به مقصدی دیگر.

هوش مصنوعی: در این مسیر اگر اراده کنم، به هدف خود خواهم رسید.

هوش مصنوعی: من مدام به عمق قلبم می‌روم و نمی‌دانم به کجا خواهم رسید.

هوش مصنوعی: برای رسیدن به معشوق و عشقم، باید جانم را در این دریای خون بگذارم و تلاش کنم.

هوش مصنوعی: به هیچ‌وجه نمی‌توانم پی کسی را بر روی آب دریا پیدا کنم؛ زیرا در این شرایط سخت و خطرناک ممکن است به دردسر بیفتم.

هوش مصنوعی: هر لحظه دریا عده‌ای از مردم را به خود می‌گیرد، اما من به رغم اینکه گرسنه‌ام، به دنبال هدفم خواهم رسید.

هوش مصنوعی: علم همانند دریای عمیق و وسیع است و من که هنوز در حال یادگیری هستم، نمی‌دانم چگونه می‌توانم به عمق آن دست یابم.

هوش مصنوعی: حتی اگر هزار سال هم در آنجا علم و دانش کسب کنم، باز هم به زمانی خواهم رسید که از روستا فاصله بگیرم.

هوش مصنوعی: هیچ چیز نمی‌تواند به آنجا برود جز نابودی، زیرا از ماندگاری تنها بر درد و رنج می‌افزایم.

هوش مصنوعی: هر کسی که در این دریا غرق شود، نجات می‌یابد. افسوس بر من اگر بخواهم از این وضعیت خارج شوم.

هوش مصنوعی: اینجا هر دو دنیای حق و باطل بی‌معنا هستند. اگر بخواهم به خودم برسم، حتی اگر اشتباه کنم، به مقصد خواهم رسید.

هوش مصنوعی: من مانند شبنم هستم و تنها یک ذره از وجودم دارم. آیا می‌توانم به دریای جاودانگی برسم؟

هوش مصنوعی: من نمی‌توانم تحمل کنم، اما اگر بخواهم به فنا برسم، باید سختی‌های زیادی را تحمل کنم و این را خوشایند می‌دانم.

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که عطار تنها با آنچه که تقدیر و سرنوشت برایش رقم زده، می‌تواند به هدف خود برسد و نمی‌تواند از آن فراتر برود. در واقع، صحبت از این است که او دنبال رسیدن به حقیقتی است که فراتر از آنچه که به او داده شده، نیست.