هوش مصنوعی: زمانی که از جیب او ماه نورانی و درخشان بیرون می‌آید، صدایی از گنبد آسمان بلند می‌شود.

هوش مصنوعی: من گل‌های زیادی دیده‌ام، اما وقتی چیزی باعث شرم او می‌شود، زیبایی‌اش صد برابر می‌شود.

هوش مصنوعی: اگر بخواهم تنها یک روز از افکار او را برایت بگویم، به قدری حرف دارم که صد جلد دیوان شعر می‌توان نوشت.

هوش مصنوعی: به او گفتم ای زیبا، اجازه نده که از گل سرخ تو علفی مثل ریحان بروید.

هوش مصنوعی: به من گفتند که خوب است سبزه از کنار آب حیات بروید.

هوش مصنوعی: رنگ سبز من با سرخی هماهنگ است و اگر گل خوشبو و شاداب به بار بنشیند، شایسته است.

هوش مصنوعی: اگر نمی‌خواهی مرا ببینی، باید بدانی که بدون تردید، سبزه و گیاه از باران می‌رویند.

هوش مصنوعی: اگر تو از پرده بیرون بیایی و به حقیقت خودت بپردازی، زندگی مردم سرگردان و بی‌هدف به هم می‌خورد و تحت تأثیر قرار می‌گیرد.

هوش مصنوعی: روز من به شب فرو رفته و من برمی‌گردم تا کارهایی که مرا گیج کرده‌اند، به نتیجه برسند.

هوش مصنوعی: محبت تو در دل من مانند شیر است و تعجبی ندارد اگر این عشق جانم را نیز تحت تأثیر قرار دهد.

هوش مصنوعی: تو از من زندگی می‌خواهی و این کار دشواری نیست، تنها کافی است یک بوسه به من بدهی تا همه‌چیز برایت آسان شود.

هوش مصنوعی: عجب زلفی داری که همه عالم را به‌هراس می‌اندازد و از ترس زلف‌های پنهان ماه، دچار حیرت می‌شود.

هوش مصنوعی: وقتی که موهای معشوقت در میان بیفتد، بسیاری از مؤمنان ممکن است از ایمان خود خارج شوند.

هوش مصنوعی: دل من در چاه غم و دوری گرفتار است و نمی‌دانم تا چه زمانی از این زندان آزاد خواهد شد.

هوش مصنوعی: از یک موی زلفت طنابی بساز که بتواند مرا از این چاه عمیق نجات دهد.

هوش مصنوعی: اگر عطار بویی از وجود تو احساس کند، دلش از این دنیای جداافتاده و دوری برخواهد خاست.