راهت از گرد، توتیا بخشد
راه، چشم تو را ضیا بخشد...

عطّار » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۲۶۶
                 
عشقَت ، ایمان و جان ، به ما بخشد
لیک بی‌علّتی ، عطا بخشد

نیست علّت ، که مُلکِ صد سلطان
در زمانی ،  به یک گدا بخشد

گر همه طاعتی ، به جای آری
هر یکی را ، صد ات جزا بخشد

لیک گنجی ، که قِسمِ عشّاق است
عشقِ بی چون و بی چرا بخشد

نیست کَس را خبر ، که پرتوِ عشق
به کجا آید و کجا بخشد

ذرّه‌ای ، گر ز پرده در تابد
شرق تا غرب ، کیمیا بخشد

گر بقا بیند ات ، فنا کند ات
ور فنا باید ات ، بقا بخشد

هر نفَس ، صد هزار خاک شوند
تا چنین دولتی ، که را بخشد

چون ببازی ، تو جمله ، تو بر تو
گر تو ، بی تو شوی ، تو را بخشد

گر تو را ، چشمِ راه بین ست ، بِران
راه ، چشمِ تو را ، ضیا بخشد

و گر ات ، چشم تیرگی دارد
راه ات ، از گَرد ، توتیا بخشد

همچو نِی شُو ، تهی ز دعوی و لاف
تا دم ات ، روح را صفا بخشد

گر بسوزی ، ز شعله ، نور دهد
ور بسازی ، بسی نوا بخشد

گر در ان رَه ، فرید ، کشته شود
اوّلین گام ، خونبها بخشد