معنای این مصراع چیه؟

هرگز دلی به پای بیابان نمی‌رسد!

این شعر از عطار نمایان گر سیر و سفر در راه حقیقت و خداست که پایانی ندارد.

او لذت جسمی را همانطور که در شعر پیداست اعم از شهوت و آز و حتی معشوقه و...،منع کرده.

بله.اینچنین تمام شگفتی های جهان در چشم ما ذلیل و کوچک اند.اگر آن واجب بالذات را بشناسیم.

در رساله لوسیس افلاطون،معنای آن دوست که همه چیز بخاطر او گرامی است و گرامی بودنش علتی ندارد،را تاحدودی شیخ عطار دریت غزل شرح داده اند.

سالکان و عارفان تلاش کرده اند به حقیقت برسند اما غافلند ازین سیر و گردش در راه حق،که این سرگشتگی نزد  شیخ عطار مبارک است ولی قانع کننده نیست

این گنج بزرگ و ازلی بنا بر نظر شیخ،بر هیچ کس عیان نیست و سرّی درآن نهفته.

به قول خود شیخ،این راه بیکرانه به پایان نمیرسد.

همچنین عطار،عشق را بلا و درد خوانده است و وصال به جانان و جمال او را درمان.

حال خود قیاس کنید میان درد و درمان

و در آخر ،شیخ عطار معتقد است، راه عرفا  و رسم و قاموس آن ها برای به حق رسیدن ، جزوی به کل گنبد گردان نمیرسد

وز هرچه نقدِ عالمِ عرفانست ، از هزار

عطار » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۲۳۹
                 
جان در مقامِ عشق ، به جانان نمی‌رسد
دل در بلایِ درد ، به درمان نمی‌رسد

درمانِ دل ، وصال و جمال است و این دو چیز
دشوار می‌نماید و آسان نمی‌رسد

ذوقی که هست ، جمله در آن حضرت است ، نقد
وز صد یکی ، به عالَمِ عرفان نمی‌رسد

وز هرچه نقدِ عالمِ عرفانست ، از هزار
جزوی ، به کلِّ گنبدِ گردان نمی‌رسد

وز صد هزار چیز ، که بر چرخ می‌رود
صد یک ، به سویِ جوهرِ انسان نمی‌رسد

وز هرچه یافت جوهرِ انسان ، ز شُوق و ذُوق
بویی ، به جنسِ جملهٔ حیوان نمی‌رسد

مقصود آنکه ، از مِیِ ساقیِّ حضرتَش
یک قطره دُردِ دَرد ، به دو جهان نمی‌رسد

چندین حجاب در رهِ تو ، خود عجَب مدار
گر جانِ تو ، به حضرتِ جانان نمی‌رسد

جانان ، چو گنج زیرِ طلسمِ جهان نهاد
گنجی ، که هیچ کَس به سرِ آن نمی‌رسد

زان مِی که می‌دهند از آن حُسن ، قِسمِ تو
جز درد واپس آمد ایشان نمی‌رسد

تو قانعی به لذّتِ جسمی ، چو گاو و خر
چون دستِ تو ، به معرفتِ جان نمی‌رسد

تا کِی چو کِرم ،  پیله تَنی ، گِردِ خویشتن
بر خود متَن ، که خود به تو چندان نمی‌رسد

خود را ، قدم قدم ، به مقامات بر پَران
چندان پَران ، که رخصتِ امکان نمی‌رسد

زیرا که مردِ راه نگیرد ، به هیچ روی،
یکدم قرار ، تا که به پیشان نمی‌رسد

چندین هزار حاجب و دربان ، که در رَهند
شایَد ، اگر کَسی برِ سلطان نمی‌رسد

در راهِ او  رسید قدم‌هایِ سالکان
وین راهِ بی‌کرانه ، به پایان نمی‌رسد

پایان ندید کَس ، ز بیابانِ عشق ، از آنک
هرگز ، دلی به پایِ بیابان نمی‌رسد

چندان به بویِ وصل ، که در خود سفر کند
عطّار را ، به جز غمِ هجران نمی‌رسد