هوش مصنوعی: از این لحظه، عیسی هر ساعت معجزه‌ای به وجود می‌آورد و جهانیان را که در خواب غفلت‌اند، بیدار می‌کند و از زمین برمی‌دارد.

هوش مصنوعی: هر وقت ابرها باران می‌بارند، هر لحظه باغچۀ ما زیبایی جدیدی به خود می‌گیرد.

هوش مصنوعی: ابر با دامن خود، که بر اثر بارش‌اش زمین را سیراب می‌کند، به چمن‌هایی که خشک‌اند، الماس‌هایی از بهشت آورده و جان تازه‌ای به آن‌ها می‌بخشد.

هوش مصنوعی: هر کجا که در دل خاک تاریک، گنجی درخشان وجود دارد، ابر به دور آن می‌چرخد و با شوق و نشاط آن را نمایان می‌سازد.

هوش مصنوعی: طعم شیرین و دلچسبی که از لبان کودکان در باغ به مشام می‌رسد، ناشی از این است که آب باران مانند شیرینی شکر درختان را سیراب می‌کند.

هوش مصنوعی: گویا در صبحگاهان نسیمی وزیدن گرفته که رازی پنهان در دل خود دارد و از دل آهوان چین خبر می‌آورد.

هوش مصنوعی: غنچه وقتی زیبایی‌اش را از بالا خوش‌چهرگان می‌خواهد، مانند ابری است که برای آن گل، باران را از بالای سرش می‌آورد.

هوش مصنوعی: اگر گل به خاطر نداشتن برگ، از درون غنچه غمگین و دلتنگ باشد، هر لحظه که از پرده بیرون می‌آید، برگ تازه‌ای به همراه دارد.

هوش مصنوعی: وقتی بوی مشک از جگر گل به مشام می‌رسد، نشان دهنده نقصی در آن است. این نشان می‌دهد که هر چیز خوبی، ممکن است به خاطر کمبود یا عیب‌هایی که دارد، تأثیرش را نشان دهد.

هوش مصنوعی: گل وقتی می‌فهمد که عمرش کوتاه و بی‌دقت است، مانند یک برق که سریع می‌درخشد و زود می‌رود، سعی می‌کند لحظات زندگی‌اش را به بهترین شکل بگذراند و از آن بهره‌برداری کند.

هوش مصنوعی: چشم‌های زیبا و درخشان مانند نرگس، با پرچم زرین خود، به طور مداوم در حال جذب می‌باشند و این زیبایی هر لحظه بار سنگینی را از دل‌ها برمی‌دارد.

هوش مصنوعی: به خاطر مصرف زیاد نوشیدنی، آن شخص مست و خواب‌آلود چشمانی دارد که صبح را به خواب می‌آورد.

هوش مصنوعی: ای نسیم تند، که می‌گویی نغمه‌های زیبا، تو مانند طلا و نقره می‌درخشی. از آن زمان، در دست من، گلابی از جام زرینی می‌آوری.

هوش مصنوعی: زمانی که عطار در دنیای کلام خود از عشق سخن می‌گوید، مانند طاووس است که نور خورشید را زیر بال‌های خود حفظ می‌کند.