عطار » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۲۰۲
                
عشقِ تو ، مستِ جاودانم کرد
ناکَسِ جملهٔ جهانم کرد

گر سبک‌دل شوم ، عجب نبوَد
که میِ عشق ، سر گرانم کرد

چون هویدا شد ، آفتابِ رُخت
راست ، چون سایه‌ای نهانم کرد

چون نشان جویم از تو ، در رهِ تو؟
که غمِ عشق ، بی‌نشانم کرد

شیرِ عشقت ، به خشم ، پنجه گشاد
پس به صد روی ،  امتحانم کرد

دُردیَم داد و دَردِ من بفزود
دلِ من برد و قصدِ جانم کرد

گفت : ای دلشده ، چه خواهی کرد
گفتمش : من کیم ، چه دانم کرد

تا ز پیشم ، چو آفتاب برفت  
همچو سایه ، ز پس دوانم کرد

سایه ، هرگز در آفتاب رسد؟
آه ، کین کار ، چون توانم کرد

چند گویی نگه کن ، ای عطّار
که یقین‌ها ،  همه گمانم کرد