هوش مصنوعی: لب‌های تو زیبا و جذاب هستند، اما زلف‌های تو به صورت شگفت‌انگیزی پیچیده و نابسامان جلوه می‌کنند.

هوش مصنوعی: کسی نمی‌داند که گیسوان تو با آن لطافت و زیبایی، چه رازهایی در خود دارد که هنوز برملا نشده‌اند.

هوش مصنوعی: وقتی زیبایی‌ات در هیچ‌جایی نمی‌گنجد، به جانم می‌آید که مثل یک دزد پنهانی به تو دسترسی پیدا کنم.

هوش مصنوعی: وقتی مژه‌ای بر روی چشمانت می‌نشیند، هر کسی که چشم دارد، زیبایی آن را می‌بیند.

هوش مصنوعی: نمی‌توان به وصال تو رسید مگر از طريق درهم‌ریختگی زلف‌هایت که پر از پرده‌های پاره است.

هوش مصنوعی: اکنون هر کسی که به عشق و پیوند تو امید دارد، اگر به دنبال طمع و خواسته‌های دنیوی باشد، باید بداند که امیدش بی‌نتیجه خواهد بود.

هوش مصنوعی: از خلسه و جنون من نسبت به تو، می‌توان فهمید که دیگران نیز در این حالت دیوانگی، طرفدار تو هستند.

هوش مصنوعی: تصور چهره تو در دل کسی به قدری قوی است که به خاطر دشمنی، خود را به کمک زره محافظت کرده است.

هوش مصنوعی: اگر این کار قصد آزار و آسیب ندارد، پس چرا اینقدر به درد و رنج مبتلا شده است؟

هوش مصنوعی: فرید دلش به اندازه دریا بزرگ است و همچون دریایی که از عمق خود خون می‌جوشد، در عمق احساساتش شعور و درد زیادی وجود دارد.