عطار » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۱۸۴
                         
هر که بر رویِ او نظر دارد
از بسی نیکُوی خبر دارد

تو نکوتر ز نیکُوانِ دو کُون
که دو کُون ، از تو یک اثر دارد

هرچه اندر دو کُون می‌بینم
از جمالِ تو ،  یک نظر دارد

در جمالت ، مدام بیخبر است
هر که او ذرّه‌ای بصر دارد

دیده‌ی جان ، که در تو حیران است
هرچه جز تو ست ، مختصر دارد

هر که رویِ چو آفتابِ تو دید
نتواند ، که دیده بردارد

هر که بویی بیافت ، از رهِ تو
خاکِ راهِ تو ، تاجِ سر دارد

عاشق ، از خویشتن نیندیشد
گرچه راهت ، بسی خطر دارد

خویش را ، مست وار درفکنَد
هر که او جانِ دیده‌ور دارد

در رهِ عشقِ تو ، دلِ عطّار
آتشی سخت ، در جگر دارد