هوش مصنوعی: ای ماه! زیبایی تو مانند سرو بلند و شگفت‌انگیز است، شیرینی تو همانند شکر در حال ذوب شدن است و طعم گوارایت همچون قند می‌باشد.

هوش مصنوعی: دنیا پر از آشوب و بلوا شده و حالتی همچون عطر مشک به خود گرفته است، مثل اینکه وزش بادی، عطر آن را به فضای اطراف پراکنده کرده است.

هوش مصنوعی: زمانی که سر زلف پر پیچ و تاب تو را دیدم، در یک لحظه به شدت عاشق تو شدم.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس نمی‌داند آسیب تو چقدر ارزشمند است؛ پس بیا تا با جانم این آسیب را به من برسانی.

هوش مصنوعی: بر اساس این بیت، شاعر از کسی می‌خواهد که به دلیل غرور و خودبینی‌اش، از دنیا و مسایل آن فاصله بگیرد. او اشاره می‌کند که این دنیا، مانند گرد و غباری است که به سمندش (اسب) نشسته و این گرد به رنگ قرمز است. در واقع، این تصویر به نوعی نشان‌دهنده زشتی و ناپاکی دنیای مادی است. شاعر می‌خواهد به خواننده یادآوری کند که باید به بالاتر از این دنیا توجه کند و از خودبینی رهایی یابد.

هوش مصنوعی: عشق به روی تو چه وسیله‌ای می‌خواهد وقتی که جانم شیدای تو است و عقل من به دنبالت می‌باشد.

هوش مصنوعی: چهره‌ات به زیبایی آنقدر درخشان است که حتی آینه هم نمی‌تواند به خوبی منعکس کند و قمر (ماه) را در برابر زیبایی تو کم‌رنگ نشان می‌دهد.

هوش مصنوعی: وقتی که چیزی برای عرضه یا تقدیم کردن ندارم، چه کنم؟ آیا بهتر است جگر خود را بسوزانم به خاطر تو؟

هوش مصنوعی: به من نگو که چرا بلند فریاد می‌کنم، چون تنها گناه من این است که خورشید را با صدای بلند نامیده‌ام.

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر به اشتباه خود اعتراف می‌کند و می‌گوید خورشید همیشه در حال تابیدن است و چهره‌ای مانند طلا دارد. او به نوعی اظهار می‌کند که در زندگی دچار گرفتاری و نیازمندی شده است.

هوش مصنوعی: چه کنم که اگر عطار از عشق تو جان خود را به آتش بکشد، این حالت برای تو خوشایند نخواهد بود.